| |
|
| |
| Depressief zijn op het werk. Schaamte. Machteloosheid.
Je afvragen of je de reden van ziekmelden toch maar zal noemen.
Bang zijn voor de eventuele gevolgen. Ik heb regelmatig last van depressieve buien.
Ik ben dan niet in staat om te werken. |
| |
 |
Ik werk met kleine kinderen.
Er zijn momenten geweest dat ik heel somber voor me uit zat te staren en de kinderen om mij heen speelden.
Ik hoorde hun vrolijke stemmetjes maar voor mij klonk het als iets verschrikkelijks.
Ik was een buitenstaander die de wereld om zich heen door zag draaien maar zelf niet meer in staat was om er aan deel te nemen.
Ik heb zelfs een keer behoorlijk moeten huilen. |
| |
| Sommige kinderen zagen het, keken me aan omdat ze merkten dat er wat was en hielden vervolgens wat afstand en lieten me even met rust.
Wat voelde ik me |
|
| verschrikkelijk in mezelf opgesloten en machteloos.
Toen ik ook nog ouders te woord moest staan, voelde ik mijn verstarde blik, de spieren in mijn gezicht stonden strak gespannen.
De blik van prins Claus op tv deed me er steeds aan denken.
Het voelde voor mij namelijk zoals het er bij prins Claus uitzag.
Ik ben na mijn werktijd weggeslopen. Ik kon geen collega's zien.
Wat een gevecht tegen de schijn ophouden zeg.
Ik weet nog dat ik op weg naar mijn auto toch een collega tegenkwam en me enorm schaamde.
Ik keek een beetje op en groette kort en schichtig. |
| |
| Thuis huilde ik dikke tranen en sloot ik me op mijn kamer op.
Goed doorhuilen luchtte enigszins op.
Zo sleepte ik mezelf de weken door.
Tegenwoordig meld ik me ziek om de ergste momenten door te komen.
Werken gaat dan echt niet.
Ik ben bang om te melden waarom ik thuisblijf.
Ik ben bang dat ik er op afgerekend kan worden op den duur. Voorlopig hou ik het op een behoorlijke griep. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
