|
|
| |
|
| |
| Al vanaf m'n zestiende - ik ben nu 28 - heb ik last van een chronische depressie, die op gegeven ogenblikken heftige opstoten heeft.
Dit leidde ertoe dat ik m'n normale schoolse carrière heb moeten onderbreken (ik volgde Klassieke Humaniora, Latijn-Grieks) en ben afgezakt" naar de absolute tegenpool, het BSO, waar ik het diploma van slager behaalde.
Tussen de schommelingen in mijn innerlijke door was ik er wel in geslaagd om dit diploma te behalen, en dit vooral op pure wilskracht, die me vaak zoveel energie kostte dat ik er fysiek volledig onderdoor ging. |
| |
 |
Omgevingsfactoren (dominante moeder, overbescherming, afwezige vader) en een korte maar hevige toxicomane periode leidden tot de ontwikkeling van neurosen en gedragsstoornissen. |
| |
| Na mijn middelbare opleiding wilde ik terug de draad oppakken met m'n vorige leven, en via een 7e jaar behaalde ik een A2, wat de poorten openzette voor hoger onderwijs.
In die periode voelde ik mij vrij sterk en ging van de medicijnen af.
En toen stierf mijn oom aan kanker, de oom bij wie ik een jaar had mogen inwonen omdat die wel inzag dat de thuissituatie een negatieve invloed had op m'n geestelijke gezondheid.
Ik ben toen een fake zelfbeeld gaan voorspiegelen aan de anderen, was een soort cynische versie van mezelf, en gek genoeg, vond m'n familie die 'ik' beter dan de vorige.
Ongeveer tegelijkertijd leerde ik m'n latere echtgenote kennen, en zij heeft me uiteindelijk zover gekregen om definitief de |
|
| band met mijn familie door te knippen en bij haar te gaan inwonen.
Op dat moment werd ik van de ene dominerende situatie in de andere gedropt, alleen had ik het zelf niet door.
Ik verzeilde bij een psychiater die enkel notities maakte en me pillen voorschreef, maar bleef quasi overeind (de fantoompijn" die ik voelde door de breuk met m'n 'roots' zou spoedig wel overgaan).Toen brandde de zaak van mijn aanstaande schoonouders af , op het ogenblik dat m'n verloofde er aan het werk was.
Die brand en de naschok ervan heeft diepe wonden in mezelf geslagen, en An stelde dan ook voor om de psycholoog te blijven consulteren.
We huwden. Ik kwam door m'n huwelijk terecht in het wespennest dat mijn vrouws familie was, en in de conflictueuze situatie en spanning tussen schoonpa & -ma.
Omdat laatstgenoemde nu een soort van mannelijk tegengewicht in huis kreeg, zodat hij m'n vrouw en schoonmoeder niet zomaar meer om de minste reden kon ineentimmeren, reageerde hij zijn frustratie op mij af, en telkenmale werd er dan van mij geeist dat ik mij ging verontschuldigen bij hem " omdat ik hem had geergerd". |
| |
| Ik ben er letterlijk ziek van geworden, en de klierkoorts op m'n 25e heeft me dan helemaal de das omgedaan.
Onze eersteling was een half jaartje oud, en ik combineerde twee parttime jobs om zoveel mogelijk zelf voor Thomas te kunnen zorgen.
Plots was ik een slappe vod, futloos en leeg en werkonbekwaam.
Dit alles, gecombineerd met een te vroege werkhervatting en het feit dat m'n vrouw een tweede kind wilde en ervan in blijde verwachting was (terwijl ik er nog niet klaar voor was), leidde tot een ernstig tentamen, waar ik letterlijk door het oog van de naald ben gekropen.
Na een korte opname in een PAZ-afdeling, werd ik door mijn dokter |
 |
|
| weer naar huis gestuurd, en m'n vrouw en schoonmoeder beloofden me dat ik het nu wel wat minder te verduren zou krijgen.
Maar de situatie escaleerde eerder dan te normaliseren, en ik werd echt een schaduw van mezelf.
Alcohol, vreetbuien en de medicatie die ik binnengelepeld kreeg, dreven me helemaal in een hoekje, en het feit dat ik tegen de wil van mijn vrouw toch opnieuw mijn familie had "
heropgevist", leidde tot een hoogspanningssituatie.
Op een gegeven ogenblik ben ik dan in een helder moment naar m'n huisdokter gegaan, en die heeft me terug naar de PAZ gestuurd.
Mijn vrouw was razend, wilde een lange opname, maar ik wilde niet bij m'n toenmalige dokter blijven, te meer omdat die PAZ-afdeling echt niks meer te bieden had dan pillen en 'infantiele' ergotherapie, gedurende max. 1u/dag. |
| |
| Zo kwam ik dan terecht in een gespecialiseerde universitaire kliniek, waar ik bijna een jaar doorbracht.
De betere" ik kon onder grote reserve van m'n vrouw naar huis, maar in feite hadden de 11 maanden opname haar al op solitair denken gezet.
Enkele maanden werkloos wezen later, vond ik een job in de interne sales van een grootdistributeur in verswaren, maar die job vergde veel van mij. Lange dagen, weekendwerk.
En op de dag dat ik werd weggesaneerd als jongste sales-man, heeft m'n vrouw mijn koffers gepakt en in me koudweg op straat gezet. |
| |
| Nu heb ik terug de draad op proberen te pakken in de boezem van m'n familie, ben ik nog steeds werkloos en ben pas geopereerd aan de blaashals.
Ik ben nu nog geruime tijd werkonbekwaam, kronkel van de pijn en ben op de koop toe nog impotent geworden van de operatieve ingreep. Ik probeer het leven positief te benaderen, maar kan niet zonder zware medicatie. |
| |
| Maar ik laat de moed niet zakken, ze krijgen me niet klein, want ik wil mijn twee kids gelukkig groot zien worden! |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
