| |
|
| |
| Ik ben een alleenstaande vrouw van 61 jaar.
Ik ben moeder van twee zonen en twee dochters en grootmoeder van een kleinzoon en twee kleindochters.
Mijn leven is er een van tegenslagen geweest op elk gebied.
Deze ervaringen hebben een wissel getrokken op mijn geestelijk welzijn van nu en in het verleden. |
| |
 |
Toen ik jonger was, had ik de kracht om depressieve gedachten om te zetten in keihard werken, te zorgen vóór etc. etc. om maar vooral niet bij mijn eigen persoonlijke misère te hoeven stilstaan.
Dus was ik in wezen te moe om te piekeren en sliep bijvoorbeeld als een blok, zonder pillen. |
| |
| Dus was er ook geen noodzaak om voor mijn depressies psychische hulp te zoeken.
Ik kon het alleen wel af.
Daarbij kreeg ik de steun van mijn naaste familie en oude kern van vrienden waarmee ik alles kon bespreken.
Zeker toen ik met |
|
| mijn kinderen op mijn 43e jaar alleen kwam te staan.
Door overlijden c.q. is dit ook weggevallen. De mogelijkheid om depressie in actie om te zetten wordt i.v.m. mijn leeftijd ook steeds kleiner.
Het gevolg hiervan is dat ik steeds sterker de neiging voel om het bijltje erbij neer te gooien.
De constante stroom van depressieve gedachten hebben mij geestelijk totaal uitgeput. |
| |
| Hierdoor, zo blijkt nu, is mijn vermogen om tijdig actie te ondernemen op problemen op allerlei terrein ernstig afgenomen.
Met alle voor mij desastreuze gevolgen. Ik ben ook ernstig wantrouwend geworden, hetgeen een normaal maatschappelijk gedrag in de weg staat.
Hierdoor voel ik mij gigantisch eenzaam en mis de kracht om hier verandering in te brengen.
In mijn dagelijks leven probeer ik zo goed mogelijk normaal te functioneren.
Ik sta vroeg op, wandel veel met mijn hondje en kleindochter van 2,5 jaar. Verder heb ik geen sociaal leven.
Ik tracht zo gezond mogelijk te eten. Ik drink niet, maar rook wel. Ik verzorg mijn uiterlijk tot in de perfectie.
Dit laatste om te voorkomen dat aan mijn uiterlijk is af te lezen hoe ik mij van binnen voel! |
| |
| Eigenlijk denk ik, dat in mijn geval nu, een intensieve psychiatrische behandeling noodzakelijk is om weer mens te worden en daardoor een betere en draaglijke toekomst op te bouwen.
Conclusie: mijn depressies gaan nooit vanzelf meer over.
Antidepressiva bestrijden de gevolgen, maar niet de oorzaak.
Alle zelfhulpmogelijkheden zijn in mijn geval niet meer aan de orde.
Wat uw oproep in ieder geval wel teweeg heeft gebracht is dat ik voor het eerst voor mijzelf durf uit te spreken en op te schrijven: door mijn depressiviteit heb ik geen leven!
Ik moet hulp hebben en die moeten er ook nog voor mij zijn! Beter laat dan nooit. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
