| |
|
| |
| Eenzaamheid hangt met heel veel gevoelens samen.
Het is een beangstigend gevoel van je onbegrepen en geïsoleerd voelen.
Mijn eenzaamheid is begonnen na mijn scheiding.
Niet alleen mijn vrouw, maar ook veel vrienden zijn toen weggevallen. |
| |
 |
Zij hadden blijkbaar het idee dat ze moesten kiezen tussen mijn vrouw en mij.
Mensen werden misschien ook wel moe van mijn verhaal en haakten daardoor af.
Ik ben me daarna heel erg gaan terug trekken, was ernstig depressief en misschien ook wel moeilijk benaderbaar.
Inmiddels ben ik zoveel alleen, dat problemen steeds groter worden in mijn hoofd. |
| |
| Omdat ik met niemand over mijn gevoelens kan praten, ga ik teveel in mijn eentje alles analyseren.
Ik heb twee kinderen, 16 en 19 jaar oud, waar het heel goed |
|
| mee gaat. Ik zie ze nog met enige regelmaat.
Ik voel me absoluut veel beter als de kinderen bij me zijn.
Het is ook goed dat ik een reden heb om mijn huis bijvoorbeeld weer op te ruimen.
Het ergste moment is altijd de zondagmiddag geweest, als ik mijn kinderen weer terugbracht naar mijn vrouw.
Dan kwam het gevoel van eenzaamheid dubbel zo hard bij me binnen. |
| |
| Ik heb een volledige baan waar ik al 22 jaar heel blij mee ben.
Ik vermijd het onderwerp eenzaamheid op mijn werk.
Het is een taboe en ik denk ook dat mensen zich niet goed kunnen inleven in iemand die zich eenzaam voelt.
Met mijn collega's wil ik zoveel mogelijk plezier maken.
Ik wil mensen niet afstoten en zet dus een masker op.
Mensen zien niet dat ik zo alleen ben en met humor kun je veel oplossen.
Ik ga 's ochtends fluitend naar mijn werk.
Het slaat alleen meteen weer om op het moment dat ik op weg naar huis ga.
Dan voel ik gelijk weer die eenzaamheid op me af komen. |
| |
| Ik ben mijn vertrouwen in mensen kwijt geraakt en ben erg argwanend.
Het is daardoor ook steeds moeilijker om weer iets nieuws op te bouwen. Ik ontmoet ook niet zo snel meer iemand, doordat ik steeds minder hobby's en vrienden heb.
Datingsites zijn niets voor mij, omdat ik heel achterdochtig ben.
Ik durf me niet te geven op zo'n site, ik vraag me aldoor af wie daar eigenlijk achter de computer zit. |
| |
| Als ik televisie of een film kijk en het gaat over een familie met kinderen, dan word ik vaak heel emotioneel.
Of als ik een gezin op straat zie lopen, dan zie ik dat ze hun geluk voor lief nemen.
Ze staan er niet bij stil, maar voor mij is het heel pijnlijk.
Dat is misschien ook wel het mooie van geluk, dat je er niet bij stil staat.
Maar bij mij gaat niets meer vanzelf.
Mijn eenzaamheid is heel diep geankerd, mijn basis en vaste grond is onder mijn voeten weg. |
| |
| Soms laat ik de gordijnen de hele dag dicht.
Het is een vreselijk gevoel dat er niemand is als er 's avonds ineens iets met me zou gebeuren.
Sinds de scheiding ben ik ook veel meer gaan drinken, wat nu ook wel een groot probleem is geworden.
Ik drink niet elke dag, waar ik wel trots op ben, maar als ik drink dan zijn het zo twaalf flesjes op een avond.
En dan neem ik er vaak nog een jointje bij. De problemen stapelen zich op.
Ik ben langzamerhand bezig met zelfdestructie.
Ik heb longenfyzeem dus ik moet echt stoppen met roken.
Maar ik heb op mijn kinderen na weinig prikkels of redenen om dat door te zetten.
Ik heb hulp gehad van GGZ |
 |
|
| en gesprekken gehad in gespreksgroepen, maar daar ben ik ook flink teleurgesteld.
Ik heb nu wel een sociaal werkster sinds een jaar.
Het lost heel veel op om erover te praten.
Ik weet nu ook wel wat de handvaten zijn om uit mijn ellende te komen ,maar ik durf niet meer.
Het is door alle teleurstellingen te pijnlijk geworden het te proberen. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
