|
|
| |
|
| |
 |
Ik wil hier even mijn verhaal kwijt. Ik voel me ontzettend eenzaam.
Ik ben enig kind en heb geen ouders meer om op terug te vallen.
Toen ik er uiteindelijk alleen voor kwam te staan, had ik steun van mensen verwacht.
Dit is bij de meeste uitgebleven. Ook mensen die ik eerst wekelijks zag, zie of hoor ik nu al maanden niet.
Ook niet met bepaalde dagen.
Van de meeste familie heb ik niet zoveel steun c.q interesse gekregen. |
| |
| Ik doe wel leuke dingen met vrienden, maar kan er niet echt mijn verhaal kwijt.
Echte vriendinnen heb ik niet. Ook in de woonplaats waar ik woon heb ik geen |
|
| vriendinnen.
Ik heb wel leuke contacten met collega's gehad, maar vaak verwaterd dat weer.
Meestal wonen ze niet in de buurt of hebben een druk bestaan.
Ik vind dat heel jammer en heb er veel verdriet door.
Ik voel mij steeds eenzamer worden.
Ik sta er nu alleen voor en dat is niet zo makkelijk.
Ik heb een vrij zacht karakter.
Ik ben ook sociaal ingesteld.
Maar ik voel me vaak een vreemde in de harde maatschappij van nu.
Ik begrijp het vaak niet als mensen uitspraken doen als eigen verantwoording, zelf oplossen, enz.
Ik ben zelf iemand die mensen helpt en steunt.
Nu ik dat zelf niet heb gekregen terwijl ik het moeilijk vind om er alleen voor te staan, voel ik me vaak eenzaam.
Dat gevoel wordt steeds erger.
Net alsof ik er niet toe doe.
Op dit moment zie ik alles zeer somber en zwart in en het lukt me niet daar uit te komen. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
