| |
|
| |
| Ik heb me eigenlijk altijd wel eenzaam gevoeld.
Als kind voelde ik me buitenstaander. Wat ik deed was niet goed. Als ik wilde lezen, moest ik spelen met anderen.
De dingen die ik wilde doen, die mocht ik niet doen.
Ik moest me aanpassen. |
| |
 |
De enige tijd in mijn leven dat ik me niet eenzaam voelde was gedurende de eerste paar jaar van de relatie met mijn vriend.
Ik heb twee eerdere relaties gehad, maar die waren niet erg goed. Er zat iets tussen, we gingen niet 100% voor elkaar.
Maar bij deze laatste relatie zat het die eerste jaren helemaal goed. We hadden dezelfde humor, interesses en begrepen elkaar. |
| |
| Maar de laatste jaren woonde hij in een tehuis, omdat hij een hersenbloeding had gehad.
Hij zat in een rolstoel en was half verlamd. Geestelijk was hij heel goed, |
|
| maar lichamelijk niet.
Hij was niet gelukkig, want hij kon niet meer zijn wie hij daarvoor was.
Hij was afhankelijk van anderen en vrienden haakten af.
Wij waren nog wel bij elkaar, maar ook niet meer helemaal zoals daarvoor.
Ik voelde me thuis eenzaam. Hij was daar eenzaam.
Mijn vriend is een half jaar geleden overleden. Voor hem was ik de allerbelangrijkste.
Nu ben ik dat voor niemand meer, terwijl iedereen om mij heen wel zo iemand heeft.
Ik heb geen gebrek aan contact, maar mis wel diepgaand contact. Relaties met vrienden zijn veel vrijblijvender en ik heb geen kinderen.
Toch betekent een liefdesrelatie voor mij niet dat ik me automatisch niet meer eenzaam voel.
In de meeste relaties voelde ik me eenzamer ín de relatie dan erna. |
| |
| Ik vind het fijn om alleen te zijn en te kunnen doen wat je wilt.
Maar als je weet dat er iemand is die jou echt begrijpt en waar je alles mee kunt delen, dan kun je in het alleen zijn ook rust vinden.
Nu ik mijn vriend moet missen, voel ik me als ik alleen ben weer eenzaam.
Vooral in de weekenden of 's avonds heb ik er wel last van.
Ik wil ook niet altijd mensen in mijn omgeving bellen. Niet iedereen zit daar op te wachten. |
| |
| Ik kan met een paar vriendinnen wel praten over het gemis van mijn vriend.
Met het overlijden van mijn vriend heb ik een reden om me eenzaam te voelen.
Maar om echt over mijn levenslange eenzaamheid te praten is moeilijk.
Als ik zeg "ik voel mij altijd eenzaam", dan heb ik het gevoel dat ik heb gefaald.
Niemand is er trots op dat hij eenzaam is.
Mensen denken dat je zeker niet leuk genoeg bent en dat je daardoor te weinig contacten hebt.
Maar het gaat helemaal niet om de hoeveelheid contacten. |
| |
| Ik denk wel eens dat mijn eenzaamheid is begonnen als heel klein meisje.
Toen ik bijna twee jaar was heb ik een tijd in het ziekenhuis gelegen.
Mijn ouders mochten in die tijd niet bij hun kind blijven slapen.
Ik had in die tijd ook net een nieuw broertje waar mijn ouders veel aandacht aan schonken, dus dat gaf mij misschien wel het gevoel dat ik werd vervangen.
Ik heb nog steeds wel contact met mijn familie, met mijn broers.
Ze hebben me in de tijd dat mijn vriend ziek was geholpen met praktische zaken.
Maar daar bleef het ook bij, bij die praktische steun.
Maar na al die jaren ben ik er ook wel achter gekomen dat je niet teveel van mensen |
 |
|
| moet verwachten.
Je moet er zelf wat van maken.
Ik heb een uitkering en doe twee keer per week vrijwilligerswerk.
Dan ga ik op bezoek bij mensen die in een tehuis wonen.
Ik help anderen en tegelijkertijd is het voor mij zelf ook een fijne bezigheid.
Ik vind dat het veel meer gestimuleerd moet worden dat die mensen onderling contact hebben.
Ik vind dat er te weinig rekening wordt gehouden met de eenzaamheid van die mensen.
Het is erg om dat te zien. Daar heb ik gewoon geen woorden voor. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
