| |
|
| |
| Ik ben al mijn hele leven chronisch eenzaam. Tot vorig jaar.
Toen had ik opeens heel veel vrienden, ik voelde me happy.
Maar omdat ik zelf heel onzeker ben, treed er altijd een mechanisme in werking dat ik mensen afstoot.
Ik verlang heel erg naar een soulmate, iemand die er onvoorwaardelijk voor me is, en waar ik vertrouwen bij vind om dingen mee te delen.
Ik heb daar namelijk heel erg moeite mee. |
| |
 |
Met mijn vrienden vorig jaar escaleerde dit toen ik dit probeerde uit te leggen, ik ben namelijk intens verdrietig van binnen om dit gemis.
En ik word er bij tijd en wijle depressief van.
En de meeste mensen weten niet hoe ze daar mee om moeten gaan omdat ze niet weten hoe het voelt om echt geen vrienden te hebben die echt om je geven en je waarderen zoals je bent. |
| |
| Ik probeer dat goedbedoeld uit te leggen, maar meestal kom ik verkeerd over.
Waardoor ik terug val in mijn valkuil van eenzaamheid.
Nu heb ik vorig jaar iemand |
|
| leren kennen waar ik heel erg goed mee op kan schieten, die me daadwerkelijk ook begrijpt in alles wat ik doe, zeg en ben.
Zij heeft echter een soulmate, en kan dat dus niet voor mij zijn.
Anyway ben ik heel erg dankbaar dat ik haar ken.
Oktober vorig jaar heb ik een heel erg grote schoonmaak in mijn vriendenbestand moeten houden omdat ik weer eens bezig geweest ben. |
| |
| Uit pure angst en onzekerheid stoot ik iedereen af als er conflict is.
Maar die ene vriendin heeft me er doorheen gesleept, en vriendschap groeide steeds sterker.
Echter heb ik vorige week iets meegemaakt (ik ben spiritueel actief, dus vandaar dat ik vaak dingen doe die tot zelfontwikkeling leiden) waardoor ik in mijn eigen valkuil ben gedonderd, en nu ernstig crisis heb met die vriendin.
Ik voel me schuldig, ik voel me klote, want ik schijn haar heel erg gekwetst te hebben waar ik me niet bewust van was.
En ik weet dat onze vriendschap sterk genoeg is om dit te handelen, maar ik kan nu niet met haar praten. |
| |
| En dus met niemand hierover, want zij is de enige die ik heb.
Als ik er met haar over praat ontstaan er nieuwe conflicten, want ik heb het al 2 keer geprobeerd, en de deur staat nu op een kier.
Ik durf die stap niet te nemen, omdat ik haar kwijt zal raken als ik de verkeerde stap zet. |
| |
| Ik praat dingen het liefst schriftelijk uit namelijk, omdat ik heel moeilijk pratend mijn gevoel kan uiten.
Ik ben hoogsensitief en vooral op emotioneel vlak.
Ik wil haar dolgraag persoonlijk spreken, omdat ik weet dat ze dan de andere kant van het verhaal ziet, en ik twijfels bij haar weg kan nemen, maar ik krijg er geen hoogte nog van of dat nu slim is. |
| |
| Ik besef nu wel dat het niet langer kan dat mijn leven maar om 1 persoon draait. Ik moet iemand hebben om mee te praten die me steunt.
Ik hoop dat ik hier mensen ontmoet.
Want ik ben echt een heel betrouwbaar en lief persoon, ik verdien het om meer sociale contacten te hebben. |
 |
| |
| Ik ben niet die draak die ik soms laat zien die iedereen weg jaagt.
Ik wil gewoon gelukkig zijn.
Zijn er nog meer van jullie die dat patroon herkennen dat je soms zo erg in angst zit dat je mensen willens en wetens afstoot?
Nou ja willens en wetens, je wilt het niet maar doet het onbewust.
Want van sommige dingen die ik haar verteld |
|
| heb, kan ik me helemaal niets herinneren.
Zo kwaad van verdriet ben ik geweest.
Ik kan dan heel onredelijk zijn dat zal ik niet ontkennen.
Maar is er een manier om te voorkomen dat het zover komt? |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
