| |
|
| |
| Ik ben een man van 29 jaar, heb een leuke baan en een redelijk grote vriendengroep, waarvan ik de meeste al meer dan 18 jaar ken, waar ik veel mee omga.
En toch voel ik mij eenzaam. Het is een bijna tegenstrijdigheid.
Maar tegenstrijdigheid is iets dat mijn leven zo'n beetje markeert. |
| |
 |
Tegenstrijdigheid. Ik loop er al mijn hele leven tegen aan.
Mijn jeugd was aan de ene kant heel makkelijk en aan de andere kant zeer lastig.
Mijn moeder is een schat van een mens.
Altijd lief tegen anderen, maar ze laat ook nooit merken als er wat is.
Voor mijn vader was ik meer een 'pronk' kind. |
| |
| Zodra er andere mensen buiten ons gezin waren was hij de beste vader van de wereld en had hij de grootste verhalen over wat ik allemaal wel niet gepresteerd had op school of met sporten.
Gewonnen prijzen of goede resultaten werden opgehangen in de woonkamer, zodat gasten deze goed konden zien. |
|
| Zodra de gasten weg waren veranderde alles. Dan negeerde hij me gewoon.
Behalve als er iets gebeurde wat in zijn ogen fout was. Dan kreeg ik een uitbrander.
En dan begon hij er op een later tijdstip weer over.
En op nog een later tijdstip nog een keer. enz. |
| |
| Zijn schuldgevoel richting mij kocht hij af door het geven van veel cadeautjes of (in een later stadium) geld.
Maar dat was ook het enigste wat hij mij heeft gegeven.
Als ik problemen had stond hij nooit voor mij klaar.
Het eerste jaar op de middelbare school was een hel.
Ik kende niemand en werd veel gepest.
Dankzij een meisje in mijn klas werd dit opgelost (waarvoor ik nooit de kans heb gehad om haar te bedanken). |
| |
| Vanaf het derde jaar zat ik in een nieuwe klas.
Deze klas was ruiger dan de klas waarin ik de 2 vorige jaren had gezeten.
Ondanks dat was ik niet het pispaaltje van de klas. Ik hoorde bij de stoere gasten van de klas.
Was volledig door ze geaccepteerd.
Mijn oude klasgenoten werden door mijn nieuwe klasgenoten gezien als laffe gasten. |
| |
| Vanaf dat moment heb ik ook nooit meer te maken gehad met echt pesten.
Tuurlijk waren er wel plagerijtjes richting mij, maar andersom was het ook zo.
En het was echt plagen, waarna iedereen achteraf met een lach weg liep. |
 |
| |
| Zoals ik al eerder aangaf heb ik een redelijk grote vriendengroep, waarvan ik de meeste al zeer lang ken.
De groep bestaat voor 50% uit mannen en 50% uit vrouwen.
Veel dingen in het leven heb ik met hen voor het eerst gedaan (eerste keer naar de kroeg, eerste keer op vakantie, eerste keer naar houseparty's).
Ik zie ze wekelijks, vaak 2 a 3 keer per week. En toch voel ik me eenzaam.
Waar deze |
|
| eenzaamheid vandaan komt? Ik heb in mijn hele leven nog nooit een echte relatie gehad.
Ik ben te verlegen om zomaar iemand aan te spreken.
Als vrienden van mij met andere mensen spreken kijk ik altijd de kat uit de boom.
Soms duurt het een paar dagen voordat ook ik met deze "vreemde" ga praten. |
| |
| Het gekke (of tegenstrijdige) is dat ik hier geen last van heb als ik een "dominante" positie heb.
Voor mijn werk heb ik veel contact met klanten en dan heb ik nergens last van.
Naar mijn idee komt dat omdat ik verstand van zaken heb en hun niet.
Iets dat mij een dominate positie geeft tijdens een gesprek. |
| |
| Ook als ik zelf ergens klant ben (zowel voor werk als voor privé) dan heb ik geen last daarvan.
Menig winkelier of klantenservice kan erover meepraten hoe goed ik mijn gelijk kan halen als ik ervan overtuigd ben dat ik gelijk heb.
Maar toch ben ik, onder normale omstandigheden, verlegen.
Met vreemde mensen praten vind ik eng.
Vrouwen aanspreken al helemaal.
Vrouwen waarop ik ooit verliefd ben geweest, die ik extra aandacht gaf en waarvoor ik alles zou doen, vonden me altijd weer "het broertje".
Anderen heb ik met domme acties weggejaagd of als ik door had dat ze een van mijn vrienden leuk vonden, gekoppeld.
Om daarna weer de rol van "het broertje" aan te nemen. |
| |
| En zo zit ik dus 's avonds alleen. Eenzaam.
Terwijl ik om mij heen de mensen relaties zie opbouwen, samen kinderen krijgen en samen gelukkig zijn.
Eenzaam, alleen. Maar altijd samen met het gevoel dat ik steeds de verkeerde keuzes heb gemaakt m.b.t vrouwen.
Een gevoel dat steeds harder aan mij begint te knagen. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
