|
|
| |
|
| |
| Het contact met mijn zus heb ik al een tijdje geleden verbroken maar nu ook het contact met mijn moeder.
In juni vorig jaar had ik na een ruzie al de sleutels op tafel gegooid en afscheid genomen.
Dit deed enorm veel pijn en heb ik ook echt verdriet van gehad.
Nadat mijn ouders naar therapie zijn gegaan hebben we een gesprek gehad en mijn ouders lieten toen blijken dat ze bezig waren met veranderen.
Niets is helaas minder waar.
Mijn moeder behandeld mij nu ik 30 jaar ben nog steeds hetzelfde.
Ze vraagt nooit eens hoe het ermee is, kijkt mij altijd aan alsof ik iets verkeerd doe.
Zit alleen maar te klagen en als ze boos is op een ander krijg ik het over mij heen. |
 |
|
| |
| Dit is natuurlijk niet iets van de laatste tijd, maar zo ging het altijd al.
Het ergste vind ik het negeren.
Ze kan me gewoon negeren.
Ik zeg altijd, ik heb liever dat ze me in elkaar slaan dan mij negeren.
Mijn vader was diegene met de losse handjes thuis, maar hij heeft sorry gezegd en laat zo slecht als hij kan nog wel blijken dat hij mij ziet als zijn dochter. |
| |
 |
Niet vaak en zeker niet genoeg, maar wel eens.
Mijn moeder daar in tegen is een kille vrouw die mij niet accepteerd in de keuzes die ik heb gemaakt in het leven.
Ik moest bv bij mijn ex blijven al was het voor onze dochter.
Ik moest niet zo egoïstisch zijn.
Maar goed nu ben ik helemaal klaar met mijn moeder en als ik aan haar denk voel ik niets, geen liefde, geen haat, geen verdriet helemaal niets.
Bij mijn vader voel ik nog enige medelij, vraag me niet waarom, ik breek mijn hersens er ook aan.
Nu was mijn vader zaterdag jarig en daar ben ik dus niet geweest.
Mijn dochter is met een andere zus meegeweest omdat ik haar niet bij haar oma en opa wil weg houden.
Ze mag er van mij niet alleen komen omdat mijn moeder rare dingen tegen hij zegt over haar vader en mij.
Dat wil ik niet.
Ik heb mijn vader bloemen gestuurd en daar was hij blij mee.
Liet hij mijn zus weten, hij heeft mij niet bedankt met een sms ofzo.
Vanochtend belde mijn vader mijn huilend op om te zeggen dat mijn moeder is opgenomen in het ziekenhuis. |
|
| |
| Ik schrok niet eens.
Ze drinkt zoveel alcohol en is zo oneerlijk tegen zichzelf en andere dat is niet goed voor je.
Ze heeft iets maar ze weten niet wat.
Ik vind het sneu voor mijn vader maar voor mijn moeder voel ik niets.
Net alsof ik hoor dat de buurvrouw is opgenomen.
Het verdriet om met haar om te blijven is groter dan het verdriet van afscheid nemen.
Ik ben nu 30 jaar en laat mij niet meer psychisch mishandelen door mijn moeder. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
