|
|
| |
|
| |
 |
Ik ben dus 40 jaar en heb een relatie van 23 jaar, waarvan 16 jaar getrouwd en daarvoor 6 jaar samengewoond.
Nu zeg ik elke keer tegen mezelf, waarom ben je niet weggegaan toen je de eerste klap kreeg?
Tot op heden kan ik er geen antwoord opgeven, liefde? medelijden? ik weet het niet.
Maar laat ik vanaf het begin beginnen.
We zijn gaan samenwonen toen ik 18 jaar was en hij 19 jaar.
In het begin was alles natuurlijk leuk.
Na 3 maanden samenwonen kregen we de eerste ruzie.
Kan gebeuren, we zijn allemaal maar mensen met onze gebreken.
Tijdens de ruzie werd hij op een gegeven moment zo kwaad dat ik dacht en nu moet ik geloof ik wegwezen.
Ik sloot mezelf op in de douche die hij natuurlijk geopend wilde hebben.
Dat is hem uiteindelijk ook gelukt.
Daar heb ik de eerste klappen gekregen.
Zo is het regelmatig mis gegaan. Het bouwde zich elke keer weer op.
In het begin was het zo elke 3 maanden tot 6 maanden raak.
Je kon gewoon voelen dat er langzaam een spanning opbouwde. |
|
| |
| En die klapte dan op een gegeven moment doordat hij zich dan niet meer kon beheersen.
Het is gewoon slaan uit een vorm van onmacht.
Ook word ik nooit helemaal lens geslagen, maar het is met hard beetpakken of klappen in mijn gezicht die ik krijg.
Wat ik hier dus mee wil zeggen is dat ik nog nooit medische hulp nodig heb gehad.
Maar de angst die je voelt is denk ik hetzelfde als wat alle mensen meemaken die te maken hebben met een ongelijke strijd in een relatie.
Zo zijn er wel een paar ruzies die ik op wil schrijven puur omdat ik die niet kan vergeten, (eigenlijk kan ik me elke ruzie die met verbaal en of lichamelijk geweld waren herinneren). |
| 1 ruzie was toen ik 5 maanden zwanger was van mijn jongste kind. Het was op 27 december 1992.
We hadden een "derde kerstdag" gevierd bij zijn ouders, daar had hij behoorlijk veel gedronken, en dan is het gewoon zo dat ie zich heel snel aan me irriteert, hoe onzichtbaar ik ook probeer te zijn dat heeft geen nut, dan is er altijd wel iets wat niet goed aan me is.
Maar goed, ik reed terug met hem en mijn oudste dochter, op de een of andere manier hebben we ruzie gekregen en ik weet niet meer waarom. Dat ging met dreigingen en schelden en vernederen van zijn kant gepaard.
Op een gegeven moment was hij rustig, ben ik naar bed gegaan en hij bleef beneden, want hij wilde niet naast een kankerwijf slapen. Na 2 uur was hij nog niet in bed, en ik ben met mijn domme kop gaan kijken of alles goed was met hem.
Hij was in slaap gevallen op de bank.
Maar het was december, dus koud. Ik vond het zielig! dat hij daar zo lag. |
| |
| Dus ik maak hem lief! en zachtjes wakker, zo van...liefie kom lekker in bed liggen anders krijg je het koud.
Dat was dus helemaal verkeerd van mij, ik heb toen klappen gekregen dat is niet mooi meer, ik was zo bang dat hij mij ook in mijn buik zou slaan, dat heeft hij niet gedaan, wel in mijn gezicht geslagen, had dus een blauw oog en mijn keel dicht geknepen, maar dat doet ie dan zo dat ik toch nog een beetje adem kan halen.
Hierna is het een hele tijd goed gegaan.
Praten hierover kan niet, want of ik stel me aan, of het was niet zo hard bedoeld of ik had hem uitgelokt. |
| |
|
| De volgende ruzie die ik wil vertellen is dat ik op de bank zat met mijn oudste dochter, toen 2 jaar op schoot.
Hij was vlees aan het snijden in de keuken.
Er was een kleine woordenwisseling , echt volgens mij niets om je druk over te maken, en ineens kwam hij de keuken uitlopen en zette het mes op mijn keel, met de botte kant, dat wel, met de dreiging dat ik mijn bek moest houden.
Ook 1 keer was ik mijn jongste dochter aan het verschonen op de commode ook een woordenwisseling en voor ik het wist kreeg ik een klap en een duw denk ik, want ik lag in het ledikant.
Scheurtje in mijn wenkbrauw.
De laatste klap heb ik gekregen op 1 oktober 1998, omdat hij vond dat ik hem voor lul had gezet bij mijn ouders en mijn broer.
De kinderen waren in de leeftijd van 5 en 8 jaar en we waren naar mijn ouders gegaan voor hun trouwdag, maar moesten op tijd weer naar huis, want de volgende dag moesten de kinderen weer naar school.
Ik zei dus om half 9 als je je biertje op hebt, zullen we dan gaan. Dat was goed. |
 |
| |
| Een kwartier later zat hij ineens weer met een nieuw biertje en ik zei dat ik dat niet leuk vond omdat de kinderen vroeg op moesten.
Hij heeft niks gezegd, tot thuis.
Ik heb een mep gekregen en had een goed blauw oog.
De volgende dag zei hij en dat vond ik zo erg, nou ja hoe kan dat blauwe oog nou, zo hard heb ik je nou ook weer niet geslagen. Toen ging er voor mij een knop om, zo van jeetje, je weet gewoon wat je doet!
Ik heb met hem erover gesproken en toen toonde hij veel spijt, en wilde weet ik veel wat voor me kopen om het weer goed te maken, dat werkt dus niet.
Hij zei ook, je moest is weten hoe ik ermee zit. PRAAT dan.....zei ik.
Even is er een opening geweest daarna niks meer.
Half mei dreigde het weer mis te gaan omdat er iets niet helemaal lekker zat op zijn werk en ik moest dus rekening met hem houden en hem steunen etc, ik was er ook voor hem, maar het moet wel allemaal redelijk blijven.
Het escaleerde weer bijna, hij dreigde, niet met slaan, maar gewoon eng dreigen dat je in ieder geval bang bent.
Toen was het op voor mij, ik heb 'smiddags gezegd dat ik niet meer met hem verder wilde, dat ik wilde scheiden.
Hierop is hij vreselijk gaan huilen, ik kreeg medelijden en ik heb hem gedwongen dat hij dan maar is naar mijn verhaal moest luisteren.
Ik heb hem gezegd hoe bang ik van hem was als hij boos of ongeduldig werd, wat ik voelde dat ik dan het liefst zo klein wilde maken dat ik dan niet opviel,dat ik ook wel is gewoon mijn boosheid wil uiten als ik boos ben of wil zeggen wat ik wil.
Dat kan dus niet. Als hij boos is mag hij alles zeggen en een deur dicht doen en ik niks.
Gooien met een deur, laat het maar, zeggen dat hij zelf niet goed wijs is, heb het lef niet.
Onverschillig mijn schouders ophalen, doe dat maar niet.
Dus alles geuit ook naar zijn kant geluisterd, en een poos is het goed gegaan.
Af en toe wel is een dreiging dat ik op mijn hoede was, en eigenlijk ben je dat onbewust altijd op je hoede, want het vertrouwen is weg als hij boos is.
Zo voorkom ik vaak ook ruzies, door zelf een hoop in te slikken. |
| |
|
 |
In november veleden jaar is het weer misgegaan.
We hadden een gezellige middag en avond bij zijn ouders gehad, hij kon een biertje drinken, ik zou naar huis rijden.
Op een gegeven moment gingen we ook naar huis,gedag gezegd en mijn jongste dochter, de hond (die ik nu anderhalf jaar heb) al in de auto.
Ik alvast achter het stuur en wachten, want hij stond nog te praten.
op een gegeven moment ging ik alvast het parkeervak uit naar hem toe rijden.
Ik toeterde 1 keer, zo van kom je, kunnen we gaan, want we moesten om een bepaalde tijd bij mijn oudste dochter zijn om haar op te halen van een feestje.
Hij is echt boos geworden, want ik zette hem weer voor lul etc.
Hij heeft de hele weg zitten beuken met zijn vuist op het dashbord, en schelden, thuis gekomen is de hond uit angst weggekropen en hij deed zo hard de tv aan, dat zijn vuist kapot was.
Gelukkig meer niet gebeurd. Ja, ik was bang.
In maart, kregen we ook woorden om niks, hij wilde toen gaan |
|
| gooien met iets persoonlijks van mij en toen ik de kans kreeg ben ik naar buiten gelopen, op mijn pantoffels, zonder jas in de sneeuw.
Ik heb een blokje gelopen en ik dacht, nu maar weer naar binnen, ik belde aan, hij deed de deur open en gooide hem gelijk weer dicht.
Ik de tuin uit, ik dacht dan ga ik de sleutel verderop bij de buren ophalen.
Hij de tuin in, zo van kom naar binnen, je zet me voor lul etc.
Ik, nee want dat durf ik niet, je bent mij te kwaad.
Hij, ik doe je niks kom naar binnen. ik liep de tuin in en hij sleurde me naar binnen, en toen werd ik zo pissig dat ik hem met 1 hand bij zijn keel heb gepakt, net zo lang totdat hij mij losliet.
En ineens was hij het slachtoffer, want ik greep hem bij zijn strot hoe durfde ik.
En hij zei het zo hard dat de buren het wel gehoord zullen hebben, zielig was hij zeg.
Op dat moment dat ik hem pakte voelde ik geen angst.
Hierna spuugde hij vol in mijn gezcht, ik heb teruggespuugd, maar dat was wel het meest minderwaardige wat hij heeft kunnen doen.
Weer een poos goed gegaan. |
| |
| Daarna heeft hij dus een keer met een ruzie mijn oudste dochter in haar gezicht geslagen en geduwd en het ergste vond ik dat ik er niets van heb gehoord.
Ik was beneden, ik wist wel dat hij ging praten met haar, het is een puber dus zo nu en dan dwars.
Ze hebben het ook weer goed gemaakt een uurtje erna, maar ik wist nog van niks.
Totdat ik naar bed ging en nog even bij mijn dochter ging kijken, ze huilde en ik vragen wat er was, toen wist ik het pas.
Ik ben gelijk naar mijn man gegaan en heb hem ermee geconfronteerd, hij huilde en schaamde zich zo, ik zei hiermee ga je nu naar je dochter, en vertel dat maar tegen haar.
Er was weer een opening, we hebben goed gepraat ook weer over mezelf en de ruzie van maart.
We hebben een afspraak gemaakt dat hij niet meer alleen met haar gaat praten als er boosheid is, maar dat ik dan mee ga.
En dat gaat goed, want heel gek, ik spring er dan tussen. |
| |
| Nu zijn er weer kleine ruzietjes geweest de afgelopen 6 weken, een keer of 3, waarvan 1 keer schoppen tegen een doosje bonbons die ik mijn handen had en 1 x dreiging van zijn kant en vertellen dat ik dom ben, en arrogant en irritant, weet ik het.
Ik was heel bang, stond te trillen op mijn benen en toen had ik voor het eerst het moment dat ik dacht en nu ga ik flippen, ik kan me niet meer beheersen.
Het is me gelukkig wel gelukt, maar ik ben op.
Het komt ook doordat ik nu weet dat de ruzies niet door mij komen, de kinderen zeggen me dat, zo van, papa zegt dat het jouw schuld is,maar dat is niet zo, papa zegt dat jij altijd begint, maar dat is niet zo.
Ik geloofde hem altijd als hij zei, en het komt door jou en je weet het altijd zo te draaien dat je alle schuld bij mij neerlegt. Elke ruzie zegt hij dat.
Nu kom ik erachter dat het niet altijd aan mij ligt.
Hij is ook altijd 2 weken van huis voor zijn werk, dus ik kan altijd 2 weken relativeren en nieuwe energie op doen voor als hij thuis komt.
Want altijd als hij na zijn vrije weken weggaat ben ik zo moe. Want hij vreet energie. Ook als het leuk is en dat is het voor 80% ben ik moe, want hij vraagt heel veel aandacht en loop ik natuurlijk ook wel is op mijn tenen.
Ik ben sinds een week of 8 niet meer mezelf, als ik dat al helemaal was, mijn vriendin waar ik vanaf mijn vijfde mee omga, die zegt ik hoop dat ik de oude..(naam) ooit weer is terug zie.
In ieder geval, ik ben meer in mezelf gekeerd, ik val af, heb maagpijn, slaap slecht, huil vaker,omdat ik er over na aan het denken ben of ik nu eindelijk is voor mezelf zal kiezen.
Ik heb gelukkig 2 vriendinnen waar ik heel goed mee kan praten. 1 van die vriendinnen heeft 30 jaar in dezelfde situatie gezeten en heeft sinds 2 jaar voor zichzelf gekozen, dus zij weet als geen ander hoe ik me voel.Ik ga vanmiddag naar mijn huisarts.
En verder zie ik wel hoe het allemaal loopt.
Ik hoop dat ik nog is een keer tot hem door kan dringen en hem vertellen wat ik voel en dat ik er niet meer mee om kan gaan.
Ik heb dat een paar weken geleden nog is een keer geprobeerd, wilde ik vertellen dat ik het niet leuk vond dat hij het bonbondoosje uit mijn handen trapte, maar hij komt dan gelijk met, je weet het weer zo te draaien dat het allemaal aan mij ligt.
Ik weet het niet meer. Hij kan ook geen kritiek van mij verdragen. Volgende week komt hij weer thuis en dan maar is kijken hoe ik me voel en hoe alles loopt. Want hoe raar het ook klinkt, verder is het een man van goud, die alles voor ons over heeft en niks is te veel voor hem.
Maar die 20% dat het niet leuk is, gaat vor mij steeds zwaarder tellen. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
