|
|
| |
|
| |
 |
Negen jaar geleden kwam ik hem tegen een man aan de drank en de drugs, met een mooie babbel.
En ik viel als een blok. Ja je moet wat om je zelfvertrouwen weer op te vijzelen na een relatie van 5 jaar lichamelijke mishandeling.
Ik heb hem vertroetelt, geholpen en uit de shit geholpen, achteraf een slechte basis voor een relatie.
Hij leek het te waarderen, maar een jaar of 6 geleden, ging hij weer drinken, bleef soms 3 dagen weg, en maakte al het geld op.
Hij zoop zich helemaal klem, werd depressief, kreeg achtervolgingswaanzin, hoorde stemmen, en was compleet in de war.
Al die jaren heb ik met het idee geleefd een goede maar |
|
| geestelijk zieke parntner te hebben. Maar nu zijn mijn ogen open.
Ik heb zijn gedrag getolereerd, psychiaters afgelopen, die trouwens nooit een diagnose gesteld hebben, maar hem contant in een agressie-regulatietherapie wilde hebben.
Ik heb me laten vernederen, mijn leven laten controleren, elke avond alleen gezeten, hij kon wel dingen voor zichzelf doen, maar niet samen, en zijn alcoholische uitspattingen verdragen.
En mezelf compleet weg gecijferd. |
| |
| Mijn zoon door mijn handen laten glippen, omdat het thuis vol spanningen was.
Me laten bedreigen, me laten verwaarlozen,tot ik een maand of 4 geleden een man tegen kwam, die me waardeerde, me in me waarde liet,en op me wilde wachten.
Hij heeft geen schulden, een baan, een huis, een mooi karakter, en houd van me.
Ik heb de tijd genomen mijn relatie te beëindigen (nu een week) en ga heerlijk voor mij zelf leven.
En de man die ik heb ontmoet laat me in die rust, en gunt me de tijd, dus mooier kan het niet.
Helaas is mijn ex nu een charmeoffensief begonnen, wil veranderen en wil terug, dat gaat gepaard met me lastig vallen, me bedreigen, dingen eisen, onder het mom van ik hou van je. |
| |
|
| Maar ik doe het niet.
Ik heb hem niet gemist, en al word het niets met de man die op me wacht, ik ga niet meer terug, in een hel die volgens mijn ex liefde heet.
Ik zeg tegen me zelf, ik ben sterk en ik verdien beter, maar mijn hart huilt, om al die jaren dat ik mezelf zo heb weggecijfert,en word soms overmand door twijfels, en gedachtes die ik weer weg wil stoppen maar ik ben een vrouw.
En vrouwen zijn sterk, heel sterk,we baren kinderen, we zorgen, en houden onze kop dag in dag uit omhoog.
We hebben één minpuntje, we maken soms de fout om op de verkeerde man te vallen, maar ik doe het niet meer, echt niet, jullie toch ook niet? |
 |
|
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
