|
|
| |
|
| |
 |
Ik kijk op mezelf neer en weet dat ik zo olie dom ben.
Mijn vriend mishandeld mij al anderhalf jaar, en flink ook.
Stokken, messen, riemen, wurgen, slaan, schoppen enz.
En natuurlijk het constante uitschelden, kleineren en manipuleren, bedreigen.
Ook tijdens mijn zwangerschap.
Met 38 weken werd ik nog aan mijn haren door de kamer getrokken.
En nu de kleine er is slaat hij me terwijl ik die kleine op mijn arm heb.
Ik ben 1 keer eerder weggegaan naar een blijf huis.
En na miljoenen sms en bellen a 500 euro en veel beloftes ben ik terug gegaan.
Het duurde 3 dagen en het begon weer.
Maar hij hield zich wel aan de afspraak, naar de psychiater voor |
|
| hulp en medicijnen.
Alleen eer dat allemaal op gang komt, dan ben je weken verder en gaat het feest gewoon door.
Nu ben ik weer weggegaan. Goed van haar, zal je nu denken...maar ho stop.
Ik blijf een dombo want op de 1 of andere zieke manier blijf ik van hem houden en hopen op beterschap. |
| |
| Ik bel zijn psychiater, regel andere medicijnen, bel en sms me suf.
Hij doet op zijn manier zijn best door met me te willen praten en beterschap te beloven.
Uit te leggen waarom hij dingen doet en hoe hij het beter wil.
Maar aan de ene kant verlang ik zo naar zijn armen om mij heen en ons gezellige huis en de kids, zijn mooie warme lippen die me kussen aaaaah terwijl ik ondertussen ontzettend bang ben.
Ook toen ik daar nog was kon ik niet meer slapen, de nachtmerries, de angst dat hij weer in mijn slaap naast me zou komen, met een mes, of me keel pakken weet ik wat.
Ik sliep met 1 oog open, halfzittend met het licht aan.
Ik ben zo moe, zo kapot van de constante stress.
Op je tenen lopen, je best doen om hem niet kwaad te maken, angst.
Ik weet dat ik niet terug zou durfen gaan, althans nu niet gelijk.
Maar mijn hart roept om hem maar mijn verstand weet dat hij eerst echt beter moet worden, eer we een toekomst weer kunnen op bouwen.
Als ik nu mijn eigen verhaal ook lees denk ik, die meid is niet wijs.
Hoe kan een mens nu zulke tegenstrijdige gevoelens in zich hebben, dat is toch niet normaal.
Ik blijf verliefd en van hem houden, hem helpen en hopen op betershap.
Terwijl ik eigenlijk hem flink zou moeten aangeven bij de politie en hopen op tbs en lekker een leven opbouwen met de kinderen zonder hem. |
| |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
