| |
|
| |
 |
Ik ben een man van 42 jaar. Mijn ex is 37 jaar.
Wij kennen elkaar ruim 16 jaar, waarvan wij 15 jaar samengewoond hebben.
Ruim 4 jaar geleden zijn wij in het huwelijk getreden.
Op 15 januari 2007 tijdens het avondeten deelde mijn ex mij mee dat hij niet meer verder wilde met onze relatie.
Ik merkte al sinds de zomer van 2006 dat er een afstand tussen ons aan het groeien was.
Ik heb regelmatig geprobeerd met hem te praten hierover.
Het is ons niet gelukt om met elkaar te communiceren.
De laatste Kerst is een schijnvertoning geweest.
Normaal gesproken genoten we van feestdagen met familie en vrienden.
De laatste Kerst |
|
| samen was een sfeerloos uitzitten van de dagen. Mijn ex heeft begin januari jl iemand ontmoet, wat naar zijn zeggen het laatste duwtje geweest is.
Met zijn nieuwe vlam is het tot op heden niets geworden.
Het kwam voor mij toch nog allemaal als een donderslag bij heldere hemel.
Om eerlijk te zijn een tornado. Mijn wereld storrte in.
Tot overmaat van ramp kreeg mijn vader een week later een hartstilstand tijdens een dotterbehandeling. |
| |
| Met hem gaat alles gelukkig weer goed en is hij er helemaal bovenop gekomen.
Op 1 februari kwam mijn vader uit het ziekenhuis en toen kwam eigenlijk pas goed het besef van mijn relatiebreuk.
Het werkte niet dat mijn ex en ik in hetzelfde huis bleven wonen; dus ik door de weeks bij mijn ouders en het weekend in ons huis. |
| |
| Twee maanden geleden is mijn ex het huis uitgegaan.
Ik heb mijzelf volledig op mijn werk gestort.
De vrije momenten plande ik bomvol met afspraken.
Ben o.a. het internet op gegaan en nieuwe contacten opgedaan.
Ben gaan stappen en dus in feite in heftige mate op zoek gegaan naar een nieuwe partner.
Twee weken geleden kwam er een omslagpunt.
Ineens namen emoties de overhand.
Door mijn hoofd golven gedachten en gevoelens van: boosheid, verdriet, intens alleen zijn, verlaten voelen, onmacht, wanhoop, angst voor de toekomst, en bang om alleen te blijven.
Het gaat met de snelheid van een op hol geslagen achtbaan. |
 |
|
| |
| Het lijkt wel of ik er elk moment uitgeslingerd kan worden.
Wat gebeurt er met me? Al het verdriet van de wereld overkomt me nu.
Ik heb niet de energie om er tegen te vechten; ik laat het gebeuren.
Kom ik hier nog wel uit?
Ik neem nu tijd voor mijzelf.
Ik koester mijn band met mijn ouders, familie en een club goede vrienden.
Zonder hen red ik het absoluut niet.
Ik doorga de pijn en houd mijzelf voor, dat op een dag de zon in mijn leven weer zal gaan schijnen. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
