|
|
| |
|
| |
 |
Vijf jaar geleden waren we op vakantie in Italië met onze zoon (12) en dochter (9).
We reden op een rustig, maar bochtig landweggetje, toen er ineens een auto achterop ons klapte.
De chauffeur was een CD aan het verwisselen en had ons te laat gezien.
Al snel bleek ik nekklachten te hebben en de diagnose was: een Whiplash.
Over het getouwtrek om schadevergoeding zal ik het verder niet hebben; dat loopt nog steeds.
Wat dit hele verhaal met mijn scheiding te maken heeft? Alles.
Na het ongeluk kon ik steeds minder.
Ik had concentratieproblemen, heel veel hoofdpijn, was snel moe en geïrriteerd.
Van een feestje moest ik twee dagen bijkomen, de muziek van mijn zoon mocht niet te hard staan, shoppen met mijn dochter was al snel te vermoeiend en zin in seks had ik al helemaal niet meer.
Ik voelde dat ik op alle fronten tekort schoot, maar ik kon het tij niet keren.
Mijn geest wilde wel, maar mijn lichaam gaf andere signalen af.
Ook mijn werk als secretaresse |
|
| kon ik niet meer doen.
Ik merkte dat Jaap steeds minder begrip had voor mijn situatie.
En hij was niet de enige. Ook familie en vrienden waren het zat om steeds maar rekening met mij te houden.
Er was toch niks aan mij te zien?
Ik stelde me aan en moest maar wat meer doorzettingsvermogen tonen.
Hoe erg ik dat ook probeerde, mijn lichaam liet me in de steek.
Jaap ging steeds alleen of met vrienden op stap. Dat vond ik logisch en ik gunde hem dat van harte.
Als hij wel thuis was, werd hij steeds minder spraakzaam. Vroeger zaten we aan het einde van de dag altijd een uurtje gezellig bij elkaar met een drankje om de dag door te spreken.
Dat waren koestermomenten. Ze kwamen nauwelijks meer voor.
Jaap dook in de krant, ging boven achter de computer zitten of vertrok weer naar een afspraak. Met wie eigenlijk? |
| |
| Ongeveer drie jaar na het ongeluk was ik het zat.
Ik wil mijn relatie weer terug, onze humor, onze momenten samen, onze vriendschap en liefde.
Het leek me een goed idee om er samen een weekendje uit te gaan, zodat we weer eens in alle rust van elkaar konden genieten.
Het moest een verrassing zijn, dus pakte ik alvast een koffertje in zodat we direct weg konden als hij thuis kwam.
De kinderen gingen logeren bij mijn zus.
Maar hij kwam niet.
Ik belde hem op en vroeg hoe laat hij thuis zou zijn.
Hij zei dat hij nog iets met zijn collega Hans moest doornemen en dat hij met hem een hapje zou gaan eten.
Dat was natuurlijk een streep door de rekening, dus moest ik snel handelen.
Ik belde de secretaresse op het werk en vroeg om het mobiele nummer van Hans, die ik eens ontmoet had op een bedrijfsfeestje.
Hans klonk verbaasd toen ik hem belde, want hij had Jaap helemaal niet gezien die dag.
Op de achtergrond klonken kindergeluiden en de stem van zijn vrouw.
Hans was gewoon thuis en zat helemaal niet met Jaap op de zaak.
Wat gebeurde er eigenlijk?
Ik belde Jaap nog een keer, maar zijn telefoon stond uit.
Waar zat hij en waarom was hij niet eerlijk?
Ik wilde er niet aan denken, maar mijn gevoel gaf toen al het goede antwoord.
Was het een avontuurtje, een zwak moment, iets van voorbijgaande aard? |
| |
| Na middernacht kwam hij thuis.
Ik lag op de bank te wachten.
De koffer stond nog in de gang, klaar om meegenomen te worden naar een heerlijk hotelletje aan de kust.
Ik vroeg hem waar hij geweest was en hij vertelde hetzelfde verhaal als eerder op de avond.
Toen wist ik het zeker en confronteerde hem met mijn verrassing en het telefoongesprek met Hans.
Hij verbleekte, maar ontkende het eerst nog.
Zogenaamd om mij niet ongerust te maken.
Later die nacht ging hij met de billen bloot en vertelde dat hij 'haar' al een hele tijd kende via zijn werk en verliefd was geworden.
Hij wilde met haar verder en is daar ook nooit meer op teruggekomen.
Ik was verscheurd van verdriet, zeker in het begin. |
 |
|
| |
| Inmiddels zijn de meeste scheidingshobbels genomen.
De kinderen en ik zijn verhuisd en hij woont met zijn vriendin in op een paar kilometer afstand.
Gelukkig net ver genoeg om hen niet vaak tegen te hoeven komen.
Over de kinderen hebben we regelmatig contact, meestal per e-mail en soms telefonisch als het nodig is.
Langzaam maar zeker begin ik de draad van mijn leven weer op te pakken.
Het rouwproces is nog niet voorbij, maar ik kan gelukkig weer warm lopen voor bepaalde dingen.
Binnenkort begin ik in mijn nieuwe baan als gastvrouw in het streekziekenhuis. |
| |
| Daar verheug ik me erg op, ook al is het parttime.
Daar kan ik nieuwe mensen leren kennen, iets voor mensen betekenen en mijn blik verruimen.
Met de kinderen gaat het over het algemeen goed.
Ze hebben de situatie wel zo'n beetje geaccepteerd en praten erover als ze daar behoefte aan hebben.
Eigenlijk hebben we het heel gezellig met z'n drietjes. En dat kan alleen maar beter worden! |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
