|
|
| |
|
| |
 |
Ik heb het moeten uitmaken met mijn vriend, nu mijn ex dus.
Het is nogal een verhaal hoor.
In het begin was het nog allemaal leuk: we waren superverliefd, hij leek lief en attent.
Hij kocht zelfs bloemen, welke jongen doet zoiets nog?!
En had superveel aandacht voor mij.
Hij belde mij vaak, stuurde berichtjes, kocht cadeautjes, we zijn zelfs op weekend naar Parijs gegaan!
Ik vond dat keilief, want ja, ik zag hem ook wel erg graag!
Maar toen begon de aap uit de mouw te komen (of hoe zeg je dat?).
Na een paar weken gingen we naar een feest, en toen sloeg hij op tilt omdat er een VRIEND goeiedag tegen mij kwam zeggen en een tijdje |
|
| bleef staan praten.
Hij heeft daar temidden van mijn vrienden en nog wat mensen die ik kende een hele scene geschopt.
Stel je voor!
Dat ik een andere gast stond op te geilen vlak onder zijn neus.
En wie dacht ik wel niet dat ik was om hem zo te vernederen waar zijn vrienden bij stonden.
Ik heb toen gezegd dat ik wat tijd voor mezelf nodig had, en ik had eerlijk gezegd niet meer veel zin om hem terug te zien.
Ik heb gezegd dat ik hem een freak vond en dat hij blijkbaar een serieus jaloezieprobleem heeft, waar hij beter wat aan zou doen.
Hij is dan bijgedraaid en heeft zo hard zijn excuses aangeboden dat we uiteindelijk toch terug samen zijn gekomen. |
| |
| We hadden het tenslotte wel fijn samen gehad en ik dacht dat het een eenmalige gebeurtenis was geweest, niemand is perfect toch?
Hij had er ook wel echt spijt van en ik dacht van 'okee, let's give it another try'.
Maar neen hoor, eenmalig was het zeker niet.
In de paar weken die volgden, heeft hij nog een paar 'aanvallen' gehad.
Eén keer omdat ik te laat was.
En dan nog eens omdat ik een afspraakje met hem moest afzeggen omwille van een ECHT noodgeval.
Alhoewel hij een hele grote mond heeft en superzelfzeker overkomt, is hij eigenlijk een bange wezel die het minste teken van mijn vrijheid zag als een signaal dat ik hem ging verlaten. |
 |
|
| Hij wou eigenlijk dat ik mij helemaal aan hem aanpaste en mijn eigen leven zou opgeven (bijvoorbeeld niet meer alleen met mijn vriendinnen afspreken maar alleen met HEM of met hem en zijn vrienden erbij).
Het ergste van al was dat hij megakwaad werd en dingen begon te zeggen die totaal nergens op sloegen.
Als hij twijfelde of mij niet vertrouwde kon hij dat toch gewoon zeggen?
Maar neen daar was hij veel te paranoia voor. |
| |
| Ik heb hem uiteindelijk moeten dumpen, natuurlijk.
Mijn vriendinnen hebben mij goed geholpen.
Eén vriendin van mij zei dat ze al van het begin niet van hem moest weten.
En zij heeft mij veel geholpen om bepaalde dingen nog beter in te zien.
Ze zei: It's better to lose a lover, than to love a loser, haha.
Toen ik het uitmaakte, werd hij weer boos op mij.
En zei hij dat hij van in het begin geweten had dat ik hem ongelooflijk veel pijn zou doen.
Niet te geloven.
In plaats van eens naar zichzelf beginnen te kijken, vond hij het weer nodig om op iemand anders de schuld af te schuiven.
Gelukkig is het niet meer mijn probleem en ik, ik voel mij nu veel geruster en terug VRIJ! |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
