|
|
| |
|
| |
 |
Ik heb nu al een 8-tal jaren een relatie met mijn vriendin, die ontzettend jaloers is.
Voor haar heb zelfs mijn vrouw en kinderen verlaten.
Aanvankelijk leken dat slechts 'opstoten' toen we eens uit gingen eten bvb.
Ik mocht niet rond mij kijken als er ergens een vrouw zat, dus moest ik met mijn rug naar het restaurant zitten.
Dat waren de eerste ruzies. Later zijn er nogal wat 'fantasiën' gerezen rond vrouwen - die ik zelfs nooit gezien heb.
Als leraar in het volwassenonderwijs moet ik ook normaal kunnen les geven aan vrouwen.
Maar dat lijkt altijd een probleem voor mijn vriendin, elk jaar opnieuw is er wel ergens één die haar speciale |
|
| aandacht verdient.
Soms spelen mensen in op haar jaloezie en vertellen ze misschien als grap dat er iemand anders is, maar ik krijg dan natuurlijk de boter opgegeten.
Dat is moeilijk om zo op een normale manier om te gaan met mensen.
Elk woord, elk zinnetje die ergens zou kunnen verwijzen naar een "andere" - bvb een titel als 'love s!ublime' die ik ergens laat slingeren tussen mijn papieren kan naar een hevige ruzie leiden.
Toen ik bvb de cd van Barbara Hendricks 'endless pleasure' had gedownload, met de tekst, rezen er plots grote problemen van jaloezie. |
| |
| De titel van het boek van Thomas Mann 'de uitverkorene' bvb, enz...Controle op het werk via gsm, het bekijken van mijn gsm - die al twee keer kapot gesmeten werd -, het snuisteren in mijn boekentas, de controle van de e-mails.
Heel veel kleine dingen die hebben onze relatie daardoor bemoeilijkt, om niet te zeggen onleefbaar gemaakt om samen te leven.
Aanvankelijk waren die ruzies gewone scheldpartijen, maar nu zijn we echt beland aan dingen vernietigen of laatst zelfs getrek en gesleur met wat blauwe plekken.
Vroeger zei ze,telkens er een zo'n ruzie was, dat we eens naar een therapeut moeten gaan, maar eens de storm geluwd was, was dat niet meer nodig en moesten we dit zelf kunnen oplossen. |
 |
|
| Soms zei ze zelf wel eens dat ik 'niet mocht meegaan in haar denkwereld'.
Dus geen ruzie maken en laten betijen!
Ondertussen zitten we in een grote crisis beland en wil ze dat we elk apart naar een therapeut gaan.
Het einde van onze relatie is duidelijk in zicht.
Ik hou zielsveel van haar en zij natuurlijk ook van mij, anders zou ze zo niet reageren.
Ik draag haar echt op handen, maar niets kan baten.
Alles wat ik doe wordt verkeerd begrepen of negatief benaderd.
Ik word dan als een laag iemand beschouwd, bijna een stuk stront.
Hoe kan ik dan deze relatie nog redden?
Ze heeft geen enkele reden om jaloers te zijn, want ik beschouw haar als de vrouw van mijn leven, ware het niet van deze ziekte. Iedereen die ik er over spreek zegt hetzelfde: laat die vallen en begin een andere relatie.
Dat is nu juist datgene wat ik niet wil. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
