|
|
| |
|
| |
| Ik zal proberen mijn verhaal te vertellen
Ik ben een vrouw van 39 en heb een relatie met een jongen van 22 jaar.
In het begin ging het erg goed, alles koek en ei, maar dat is meestal zo
Ik werk fulltime als directie secretaresse en heb een eengezinswoning, had 3 honden, helaas nu nog maar 2 honden heb er een in moeten laten slapen afgelopen december.
Mijn vriend, vertelde toen dat hij werkte bij een autobedrijf en toen mijn hond ziek werk, die nu overleden is vertelde hij dat hij voor mij de ziektewet in ging om mijn hond te verzorgen, wat ik al een beetje raar vond, maar ja ik was verliefd en geloofde hem en kon op dat moment zijn hulp |
 |
|
| goed gebruiken.
Achteraf bleek het allemaal gelogen te zijn, en gelijk al in het begin van onze relatie was er heel veel ruzie, misschien door het leeftijdverschil, ik weet het niet.
Maar elke keer als mijn vriendinnen langs kwamen en met mij een gesprek probeerde te voeren zat hij er weer gelijk tussen, en wat hij zei sloeg nergens op en ik probeerde het aan hem uit te leggen maar hij begreep het niet, toen ging ik praten zoals ik met een kind zou gaan praten en dan begreep hij het wel.
Een paar maanden later werd zijn moeder ziek, en toen ik bij hem thuis kwam mocht ik haar dokters rapport lezen en daar stond op dat mijn vriend, gedrag stoornissen heeft. ( hij kan ook inderdaad soms heel agressief uit de hoek komen)
Niet tegenover mij maar over het algemeen.
Hij schijnt ook zwakbegaafd te zijn, en tot over mate van ramp kwam ik achter dat hij voor 50% afgekeurd was, en dit alles is mij nog nooit verteld ik ben er zelf achter gekomen, en dat terwijl wij met kinderen bezig zijn.
Ik had zoiets maar dat wil ik niet, ik wil wel iemand die ook voor mij en de kinderen kan zorgen, en toen hebben we besloten om elkaar een week rust te geven, nou ja, hij belt en sms’t nog elke dag naar mij. |
| |
 |
Wat ik schrijf klinkt heel erg negatief. Maar ik hou wel ontzettend veel van hem. Ik weet, ik kan met hem geen goed gesprek voeren, en hij is niet een van de slimste en ik vertrouw hem gewoon weg niet.
Niet dat hij vreemd gaat want daar vertrouw ik hem wel in want hij houdt heel veel van mij, en laat dat ook weten.
Hij heeft een uitkering en geeft me netjes ook elke maand € 250.-.
Hij staat nog bij zijn moeder ingeschreven maar verbleef wel in mijn huis.
Al mijn vriendinnen zeggen kap ermee want hij is niet te vertrouwen en je kunt veel beter krijgen, maar verstand zegt hetzelfde maar mijn hart zegt geef het nog niet op
Hopelijk kunt u mij hier |
|
| advies over geven. |
| |
|
| Dat je hem niet vertrouwd wijt ik voornamelijk aan dat hij jou niet heeft verteld dat hij zwakbegaafd is en voor 50% is afgekeurd en hier naast nog gedragsstoornissen heef.
Door zijn zwakbegaafdheid is het niet bij hem opgekomen om je dat te vertellen wat tevens blijkt uit zijn naïviteit om jou zijn medisch dossier te laten lezen.
Dat hij zo is, kan hij weinig aan veranderen en eigenlijk ook niets aan doen.
Wel geef je aan dat je dit alles niet wil zeker ook omdat je iemand zoekt die voor jou en kinderen kan zorgen en je dus zelf al weet dat hij daar zeker niet toe in staat zal zijn.
Tevens zie je de bui al hangen als dat jij de “moederrol“ over zal gaan nemen en dus niet alleen voor jezelf en je kinderen maar ook voor hem zult moeten gaan zorgen.
Ook geef je aan dat je nooit een goed gesprek met hem zal kunnen voeren wat zal leiden tot geestelijke vermoeidheid.
Wanneer je, je zelf altijd moet gaan verlagen tot kinderlijke gesprekken zal je nooit een gelijk waardige partnerschap ontwikkelen op jou niveau.
Dit zal gaan leiden tot irritaties die niet op te lossen zijn en zeker niet bespreekbaar.
Omdat hij nooit zal begrijpen waarom of waar je het over hebt.
In de tijd dat jij je op je werk probeert te ontwikkelen, zal jij je thuis weer geestelijk moeten aanpassen.
En wel aanpassen in je geestelijke denken. Dit zal ten kostte gaan van je eigen ik.
Afgezien van jullie leeftijdsverschil, wat normaal gesproken misschien wel goed had kunnen gaan en waarvan ik dat soort keuzes respecteer, zal het in jou geval alleen maar meer schade geven dan goed doen. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
