|
|
| |
|
| |
 |
Na enkele jaren een eigen bedrijf in grafische software te hebben gehad, wat niet meer dan een minimum inkomen opleverde, besloten we hiermee te stoppen.
Reden hiervoor was vooral de achteruitgang van onze woonwijk, veelal sociaal zwakkeren, een pension voor drugsverslaafden in onze straat, wat we met onze drie opgroeiende kinderen geen goede situatie achtten.
Mijn partner solliciteerde op een consultancybaan bij een ICT-detacheringsbedrijf, wat een goed betaalde baan met leaseauto opleverde.
We verhuisden van een driekamer flat naar een huurhuis in een wat betere buurt.
Maar, door dat hogere inkomen viel na enige tijd |
|
| ook de huursubsidie weg.
Ook stond nog een krediet van € 32.000 open als bedrijfskrediet, dat moest ook nog afgelost worden.
Ik wilde dat zo snel mogelijk doen, mijn partner vond dat dat wel geleidelijk kon.
Het waren de jaren dat het in de ICT niet op kon en de verwachting was dat het salaris snel zou stijgen, dus dan zou een schuld toch niet zoveel gewicht meer in de schaal leggen.
Ik was het hier niet mee eens en loste af wat ik kon.
Want over enkele jaren zouden de kinderen naar de middelbare school gaan en ik wilde dan schuldenvrij zijn.
In mijn schoonfamilie zijn ze erg makkelijk met geld en kadoos geven, meebetalen aan familieweekeinden in dure bungalowparken en bijdragen aan levensonderhoud van mijn schoonmoeder (die het helemaal niet slecht heeft). Dit alles wordt als familieverplichting gezien, en niet meedoen wordt gezien als disloyaliteit.
Dan moet je maar een extra lening afsluiten, is de boodschap.
Wat heeft het ons een ruzies en ellende gekost om daar los van te komen!
Er is nog steeds een verwijdering met de schoonfamilie, maar daar sta ik boven.
We zijn autonomer, zelfstandiger dan ooit, en na al die ruzies is dat een heel goed gevoel. |
| |
| Toch kwam het ergste nog, toen ook de Informatie Beheer Groep een fikse aflossing van € 900 per maand eiste, en in diezelfde periode er belastingcontrole kwam over de jaren van ons bestaan als zelfstandigen.
De IBG (mijn partner had een oude renteloze studieschuld van € 15.000 ) stelde dat voor mijn partner de draagkracht € 900 per maand was en dat we dit moesten aflossen.
Naar levensonderhoud van kinderen werd niet gekeken.
We konden een bezwaarschrift indienen en dat heb ik ook gedaan, met een ondersteunende brief van een maatschappelijk werkster, die vooral het gevaar voor het welzijn van de kinderen benadrukte.
Hiervoorafgaand zijn we nog bij een Sociaal Raadsman geweest, die duidelijk nog nooit hiermee te maken had gehad, en krenkende opmerkingen maakte in de zin van "U heeft nu een goed inkomen, wat zeurt u nu, u had eerst de studieschuld moeten afossen, voor u aan kinderen begon".
Ook een schuldhulpverlenersburo kon niets met mensen die niet voldeden aan het standaard cliënttype: werkloos, eenoudergezin, laag opgeleid en onwetend. |
 |
|
| |
| Ze wisten zelfs niet van het nieuwe belastingstelsel per 2001, en van de herziening van de huursubsidiewetgeving.
Bij beide hulpverleners gingen we teleurgesteld weg, overtuigd van de noodzaak het echt helemaal zelf te moeten doen.
Al jaren hielden we op de PC onze boekhouding prive en zakelijk bij, we scherpten dit aan en berekende in een spreadsheet een aflossingspatroon.
Soms waren er meevallers en dit gebruikten we dan om extra af te lossen.
Zo verkochten we een auto, een telefoontoestel, een afgeschreven computer, spullen van de kinderen die niet meer nodig waren, ook gingen we met stapels boeken naar de Slegte en kregen daar dan weer een bedragje voor.
Al drie maanden hadden we dus al € 900 moeten aflossen, een bezwaarschrift heeft geen opschortende werking bij de IBG.
Na drie maanden kregen we bericht dat ons bezwaarschrift was toegewezen, er was reeds jurisprudentie over soortgelijke zaken.
Maar daar kom je pas achter als je dus een bezwaarschrift indient. |
| |
| We hoefden volgens de oorspronkelijke oude regeling nu maar € 130 per maand af te lossen en kregen het te veel afgeloste weer teruggestort.
Dus € 2.300 teruggestort, die hebben we gebruikt om het bedrijfskrediet af te lossen.
De rest van dat jaar hebben we slechts € 130 per maand afgelost.
Nog steeds leefden we heel zuinig.
Na dat jaar trad de kwijtscheldingregeling na 15 jaar ook voor mijn partner in.
Van de studieschuld waren we nu af. |
| |
| Gelijktijdig met deze periode kwam de boekencontrole voor zelfstandigen van de belastingdienst.
De belastingdienst was het niet eens met de afschrijvingsmethode van bedrijfsmidddelen en stelde dat computers niet in drie jaar maar in vijf jaar zouden moeten worden afgeschreven.
Bovendien hadden we enkele jaren onder het bestaanminimum geleefd, en dus moesten we wel zwart bijverdiend hebben, oordeelde de ambtenaar.
Kortom hij legde ons een naheffing van € 1.900 op.
Daar gingen we weer, weer een bezwaarschrift, gelukkig hadden we alle administratie van huursubsidie, ziektekostenverzekering, bankafschriften enzovoort in huis en konden we aantonen niet zwart te hebben bijverdiend. |
| |
 |
Voor dit bezwaarschrift hebben we telefonisch contact gezocht met de behandelend belastinginspecteur en hem de situatie uitgelegd.
Mogelijk heeft dit positief gewerkt, de bijtelling voor afschrijving van bedrijfsmiddelen bleef staan, maar de zogenaamde zwarte bijverdiensten werden geschrapt. Dus nog maar € 900 naheffing bijbetalen, dat viel weer mee.
In dezelfde tijd ontdekte ik dat je als je drie jaren achtereen een sterk wisselend inkomen hebt, en dus waarschijnlijk teveel belasting betaalt, je dit terug kunt vragen.
Dit heet de middelingsregeling.
Dit leverde weer een Belastingalmanakstudie van een dag.
En een teruggaaf van |
|
| enkele duizenden euro's op, wat voor aflossing werd gebruikt.
Uiteindelijk zijn we nu schuldenvrij.
Door zuinig te blijven leven hebben we nu zelfs een huis kunnen kopen.
Het boekengeld voor de middelbare school kunnen we betalen (we komen niet in aanmerking voor schoolkostentegemoetkoming), en we plannen in een spreadsheet nog steeds alle inkomsten en uitgaven.
Het zwaarste was het onbegrip van hulpverleners: jullie hebben een goed inkomen, dus je zult wel big spenders zijn.
Dan moet je die hulpverlener uitleggen hoe de armoedeval werkt.
Ook het je staande moeten houden op school en op werk, waar verhalen over auto's, skivakanties, dure schoolreisjes (omdat we geen minima waren kwamen we niet in aanmerking voor het schoolfonds voor minima), merkkleding, mobieltjes etc. rondgaan.
Ook de schoonfamilie bleef geld en tijd claimen.
En natuurlijk gingen TV en koelkast kapot en werden in een zomer drie fietsen gestolen. |
| |
| Veel heb ik gehad aan enkele vriendinnen, een maatschappelijk werkster, en het boek "Je geld de baas" van Carien Karsten.
De kennis en deskundigheid van hulpverleners stelde me erg teleur, je moet niet alleen het zelf doen, maar ook heel veel zelf uitzoeken, ze weten niet zoveel, en hebben soms vooroordelen.
En heel veel heb ik gehad aan mijn studie Nederlands Recht aan de Open Universiteit, die ik al deze jaren toch ben blijven volhouden, ondanks advies hier mee te stoppen vanwege de kosten.
In bovenstaand relaas toon ik aan dat die juridische kennis een fiks rendement heeft opgeleverd m.b.t onze financiële problemen.
Alleen zuinig zijn is niet genoeg, je moet ook assertief zijn, en kennis van fiscale, juridische en budgettechnische zaken hebben, of je dat eigen maken.
Anders kom je weer in de problemen.
Ik ben trots op ons sterke gezin, vooral ook op de kinderen die dit jaren volhielden. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
