|
|
| |
|
| |
 |
Ik ben altijd financieel gezond geweest.
Nooit geleend, altijd gespaard.
Dat heb ik zo van mijn moeder meegekregen.
Toen ik mijn man leerde kennen was het, naast liefde op het eerste gezicht, voor hem net gestart met het GKB.
Dat heeft een jaar geduurd.
Nadat jaar waren we de reistijd van 3 uur per weekend zat en wilde gewoon heel graag gaan samenwonen.
Zo gezegd zo gedaan, met toestemming werd hij inwonend bij mij.
Samen werken, net iets breder dan voorheen, maar vooral; samen.
Tot door een ongeval zijn contract niet meer werd verlengd en na talloze sollicitaties wij besluiten om ons boeltje te pakken en voor vrienden te gaan |
|
| werken.
Zij hadden werk voor ons en tegen de kosten van onze vaste lasten gingen we vol goede moed van start.
En zoals dat gaat, blijkt dat vriendschap iets anders is dan werknemer- werkgeverschap.
Omdat we voor het minimum waren gegaan was het spaargeld ook op.
De nood voor een baan was dus hartstikke groot.
Helaas pindakaas, er ligt hier in de kast alsnog een dikke map met afwijzingen (voor het geval we het ooit bij een rechter ofzo moeten aantonen).
Omdat mijn man wel vaak werd gevraagd voor schildersklussen bij vrienden ontstond het idee om een schildersbedrijfje op te zetten.
Het GKB ging niet akkoord.
En aangezien we zelf ontslag hadden genomen heeft hij de schuldeisers benadeeld, zie je de bui al hangen?
We zijn overigens erg goed begeleid door deze mensen, niets dan lof, alleen die rot regels.
Maar er moest wel iets gebeuren, want als we buiten de regeling kwamen te vallen waren we in een keer wel aansprakelijk voor het volledige bedrag! |
| |
| Ik heb de administratie in handen genomen en berekend wat we elke schuldeiser konden voorstellen.
Met dit schema heeft mijn man ze allemaal gebeld, de situatie uitgelegd en zijn de meeste akkoord gegaan.
Ondertussen het schildersbedrijf opgezet met een heel klein budget (€ 2000 van een ongebruikte creditcard) en zo zijn we van start gegaan.
In het begin liep het wel aardig. Zo aardig dat we onze wens, te gaan trouwen, hebben kunnen uitvoeren.
Daarna ging het weer bergafwaarts. Klussen kwamen niet meer binnen.
En tot overmaat van ramp krijgt mijn man een hernia.
Mijn inkomen is alleen voldoende voor de vaste lasten. Zijn schuldenlast is daarvoor te groot.
We hebben ze allemaal aangeschreven, de situatie wederom uitgelegd, bewijsstukken meegevoerd en gevraagd om een periode van 3 maanden pauze.
Zo kan hij geopereerd worden, herstellen, en weer aan de slag.
Gelukkig zijn de meeste eisers akkoord gegaan.
De paar die overbleven hebben we betaald, of aan laten komen op de eerste aanmaning, die viel 2 maanden later in de bus. |
 |
|
| |
| Ondertussen is het crisis en niet alleen voor het bedrijf is dat lastig.
Ook mijn baan word stopgezet. De subsidiekraan word dichtgedraaid.
Met de druk die mijn baan met zich meebrengt, de situatie rondom de schulden en het al langer leven met onszelf van alles te ontzeggen gaf ik er 2 maanden geleden de geest aan.
Ik kon gewoon niet meer. Alle energie was op. |
| |
| Inmiddels is mijn man aardig hersteld en staan de eerste 2 klussen alweer gepland.
Ik leer ondertussen wat beter naar mezelf te luisteren en andere keuzes te maken, en samen zijn we volop aan het solliciteren om zo een vast inkomen te hebben.
Gelukkig hebben we wel humor, liefde en een flinke dosis inzet en creativiteit, dus uiteindelijk gaat het ons lukken. Maar makkelijk..... |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
