|
|
| |
|
| |
| Mijn verhaal gaat over mijn ervaringen met mijn op 26 april 2007 overleden echtgenoot, die leed aan vasculaire
dementie en/of de ziekte van Alzheimer.
Ik merkte ongeveer 6 jaar geleden dat mijn man veranderde.
Hij was niet meer de man waar ik mee getrouwd was.
Langzaam maar zeker nam ik taken van hem over op een tactvolle en onopvallende manier.
Hij raakte na 2001 in een depressie omdat het contact met zijn 2 kinderen verstoord was geraakt.
Hij was onmachtig er iets aan te doen en mijn ingrijpen heeft het verergerd. Het was ons tweede huwelijk, beiden hadden we 2 kinderen. Hoe goed ons huwelijk ook
was, en dat |
 |
|
| was heel goed en in harmonie met elkaar, met onze kinderen gingen onze wegen uit elkaar.
Dat bleek pas goed toen ik 65 jaar was geworden. Hij was toen 73.
Hij raakte in een depressie.
Nu lees ik dat dit waarschijnlijk de dementie heeft bevorderd.
De zon ging langzaam onder in ons leven.
Hij veranderde en werd angstig. In 2004 werd de diagnose dementie gesteld.
Hij ging 2 dagen in dagbehandeling naar de Robert Fleury Stichting.
Dat werden na enige tijd 3 dagen, later 4 dagen en tenslotte 5 dagen.
Na ongeveer 1 1/2 jaar werd hij opgenomen in een verpleegtehuis.
Daar heeft hij nog 1 1/2 jaar geleefd. Ik bezocht hem minimaal 2 keer per dag.
's Morgens om 11 uur en 's middags om half vier.
Wij waren altijd maatjes en voelden elkaar goed aan.
Hij was erg lief en bracht harmonie en evenwicht in mijn leven.
Echter de laatste 6 à 7 jaar raakte ik hem langzaam kwijt.
Daarom is de titel: vertrekken zonder afscheid, zo pijnlijk
juist en onvermijdelijk.
Wij konden altijd alles met elkaar bespreken en begrepen elkaar zo goed, echter afscheid is niet mogelijk.
Ook durfde ik niet goed tot de kern van zijn ziektebeeld te komen, omdat hij zo bang was om dood te gaan. |
| |
 |
het begin vroeg hij wel eens: Ga ik hieraan dood?.
Ik ontkende dat onmiddellijk, echter de angst bleef hem overheersen.
Toen ik eens met hem zittend in de rolstoel buiten wandelde zei hij: Ik ben moe van het wachten op niets doen.
Een paar weken voor zijn dood zei hij ook weer tijdens de dagelijkse wandeling: Ik weet niets meer, toen ik iets tegen hem zei.
Ik had zo graag afscheid willen nemen, hem laten voelen dat ik van hem hield en tot het laatst bij hem wilde zijn maar ik kon hem niet meer bereiken.
Ik kon ons leven samen niet afmaken op een liefdevolle manier.
Het voelde alsof er langzaam een onzichtbaar net om hem heen werd |
|
| geweven, dat hem langzaam verstikte.
Het was alsof je je eigen man voor je ogen ziet verdrinken en je kunt er niets aan doen.
Je bent machteloos en kunt hem niet redden, maar ziet hem lijden en kijkt toe.
Ik vind dat het ergste wat je overkomen kan.
Iemand van wie je houdt te zien lijden en er niets aan kunnen doen, hem zelfs niet met woorden kunnen opvrolijken.
Ik benijd mensen die tot het laatst geestelijk steun kunnen bieden aan hun partner.
Dit is geen leuk verhaal, maar deze ziekte is zo verschrikkelijk.
Voor de zieke zelf, maar ook voor de partner die moet toekijken hoe het proces zich voltrekt.
Ik heb heel veel foto's gemaakt, want ik maakte altijd foto's, maar de laatste snijden als een mes door mijn hart.
Toch kan ik ze niet wegdoen, want hij heeft het meegemaakt en daarmee ik ook.
Nu ga ik vaak naar het graf, daar heb ik een tuintje van gemaakt.
Hij hield van de tuin. Het geeft mij troost om daar vaak naar toe te gaan en zijn tuintje te verzorgen.
Op deze manier is hij er nog voor mij.
Het is een altaartje voor hem, waar ik door mijn planten mijn respect en liefde kan uiten. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
