| |
|
| |
 |
De laatste tijd las ik in een drietal verschillende weekbladen een reportage over burn-out.
Wat ik heel spijtig vond aan de artikels was het feit dat enkel mensen mochten getuigen die zelf een burn-out hebben gehad.
Typisch maar zeer frustrerend voor een partner van een burn-outer.
Elk boek, elk artikel dat je leest is zo éénzijdig, aan de partner wordt weinig of geen aandacht besteed of degelijke tips gegeven om met zo'n situatie om te gaan.
Maar omgaan met je burn-out partner is loodzwaar, bikkelhard en zeer emotioneel.
Je moet een olifantenhuid bezitten en je relatie moet een heel stevige basis hebben om de periode door te kunnen komen.
Heel veel relaties lopen dan ook stuk omdat je partner tijdens zijn/haar burn-out een andere identiteit heeft dan voordien.
Depersonalisatie is één van de eerste symptomen van burn-out die vooral merkbaar zijn voor de gezonde partner.
Mijn man was extreem perfectionistisch. Hij wou graag de touwtjes in eigen handen hebben, op alle vlakken. |
|
| |
| Hij was heel erg geliefd bij zijn collega's en vrienden omdat hij het iedereen altijd naar de zin wou maken, ten koste van zichzelf.
Hij kon nooit neen zeggen waardoor hij vaak zichzelf in moeilijkheden bracht.
Zolang alles vlot verliep was er geen vuiltje aan de lucht.
Wij hadden beiden een goed betaalde job en 3 prachtige kinderen en ons leven liep op rolletjes.
In 2000 stapte mijn man over van sportleerkracht in een Middelbare School naar docent lichamelijke opvoeding in een Hoge School.
Die overstap leek perfect te passen in zijn leven daar hij al geruime tijd uitgekeken was op zijn job.
Hij was overenthousiast en stak al zijn tijd in zijn job, wou investeren om het later gemakkelijker te hebben.
Al zijn hobby's gingen er aan en hoe ik hem ook aanspoorde om wat minder te werken en zijn sportavonden niet te laten vallen, hij luisterde niet.
We deden nooit meer iets samen met de kinderen en gingen nog zelden uit.
Toen ik werkloos werd door het faillissement van de firma waarvoor ik werkte, kreeg hij het moeilijk.
Ook de problemen met onze kinderen die het op dat moment niet zo goed deden op school kon hij niet aan.
Hij maakte veel ruzie en werd opvliegend. |
| |
| Het ging van kwaad naar erger want in de zomer van 2004 kreeg hij te kampen met slaapapneu wat hem fysiek uitputte.
Na enkele mislukte pogingen vond ik in mei 2005 eindelijk een fantastische job.
Ook de kinderen deden het ondertussen wat beter op school.
Maar het kwaad was al geschied en de burn-out van mijn man werd erger met de dag.
In de loop van 2005 verloor hij 10 kg en kreeg de ene ziekte na de andere, maagontsteking, prostaatontsteking, slokdarmontsteking, allerhande allergieën, spierontstekingen, darmproblemen met daarbovenop die slaapapneu waarvoor hij ondertussen 's nachts een beugel droeg om geen ademstops meer te krijgen.
Het ergste gebeurde in de loop van april-mei 2005.
Langzaam voelde hij zijn gevoelens van liefde en verlangen wegebben.
Hij vond dit heel erg en werd depressief.
Ik voelde wel dat hij afstand van mij nam maar dacht dat hij nog steeds pijn had van die prostaatontsteking.
Mijn man en ik hebben altijd een heel goede relatie gehad, op alle vlakken en het deed pijn hem zo te zien lijden. |
 |
|
| |
| Ik heb hem altijd gesteund en was heel begripvol.
Ik cijferde mezelf en mijn behoeftes volledig voor hem weg.
Begin januari 2006 is hij gecrasht en heeft mij toen pas gezegd dat hij geen gevoelens meer koesterde.
Zijn gevoelens waren volledig weg, dood.
Maar ook mijn man leek dood want de persoon die hij geworden was leek wel een levende robot.
Hij wou niet meer met zijn gezin in hetzelfde huis wonen omdat hij zelf ook aanvoelde hoe hij steeds tekeer ging tegen de kinderen. |
| |
| Hij kon mij ook niet meer aanraken omwille van die verdwenen gevoelens.
Ik heb hem moeten laten gaan, heel erg tegen mijn zin.
Maar hij dacht dat hij zou sterven als hij zich niet kon terugtrekken en ergens helemaal alleen in zijn eentje tot rust zou kunnen komen.
Mijn hart brak en ik wist niet hoe ik met de situatie moest omgaan temeer omdat we op dat moment ook nog niet wisten dat hij een burn-out had.
Dat hebben we zelf moeten uitzoeken.
Geen enkele dokter kon de juiste diagnose stellen.
Maar mijn maandenlang opzoekwerk op het internet bleek vruchtbaar en sinds mei 2006 weten we nu wat hij heeft. |
| |
 |
Vele drama's, zwaar emotionele toestanden, 4 psychologen en 15 maanden later woont mijn man nog steeds alleen.
Wij zien elkaar niet zo vaak, soms 3 à 4 weken niet.
Hij maakt af en toe afspraakjes met de kinderen om samen een dagje door te brengen.
Enkele maanden hebben we geprobeerd om af en toe samen weg te gaan.
Op die manier bleven we contact houden.
Maar wij hebben onze uitstapjes stopgezet omdat mijn man de spanning niet aankon.
Hij is fysiek enorm gerecupereerd maar mentaal is hij nog heel labiel.
De kleinste gebeurtenis bezorgt hem stress waarvan hij keer op keer een terugval krijgt.
Tijdens zo'n terugval vertoont hij opnieuw dat robotgedrag van 15 maanden geleden.
Op zo'n momenten weet hij totaal niet hoe bot en kwetsend hij kan zijn.
Ik heb al heel veel te verduren gekregen en ben emotioneel een wrak.
Maar op andere momenten als hij weer beter is krijg ik glimpen te zien van zijn ware gedaante en dat geeft mij hoop en kracht om te wachten op zijn genezing. |
|
| |
| Een maand geleden moest ik geopereerd worden en toen heb ik volledig op hem kunnen rekenen.
Hij is me zelfs elke dag komen bezoeken in het ziekenhuis.
Het uitblijven van zijn gevoelens is voor iedereen een mysterie.
Zelfs psychologen weten er geen raad mee.
De laatste psycholoog durfde het zelfs aan ons te zeggen dat zijn gevoelens nooit meer zouden terugkomen en dat onze relatie voorgoed voorbij was.
Wij konden ons daar niet bij neerleggen. |
| |
| Ondertussen heb ik de beslissing genomen ons huis te verkopen omdat ik in dit huis met al die verschrikkelijke herinneringen nooit meer gelukkig kan worden.
Daarbij is de tuin ook nog veel te groot om te onderhouden.
Ik heb een fulltime job en een huishouden met 3 kinderen.
Maar we hebben samen een nieuw huis gekocht en een nieuwe hypotheek genomen voor 10 jaar.
Mijn man kan en wil zijn gezin niet lossen.
Daarom blijf ik hopen, hoe wanhopig ik op sommige dagen ook ben. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
