|
|
| |
|
| |
 |
Ik heb een slechte jeugd gehad met een hele vervelende dominante vader.
Ik was al erg depressief in mijn jeugd en ik ben zelfs opgenomen geweest in een psychiatrisch centrum toen ik 15 was, mijn vader gaf ons een zeer laag zelfbeeld: hij zei dat we niks waard waren, lelijk, dom enz. op mijn 15e gingen mijn ouders scheiden en heb ik er jaren over moeten doen om dat een beetje af te sluiten (nooit helemaal gelukt) ik dacht echt het niet erger kon, mijn leven vond ik echt verschrikkelijk.
op mijn 23e leerde ik mijn vriend kennen en kon ik al wat blijer zijn in mijn leven, op mijn 25e raakte ik onverwacht zwanger en ik dacht echt dat mijn |
|
| mooie leven op dat moment zou beginnen.
Ik zou eindelijk wat geluk voelen in mijn leven. na een voldragen zwangerschap is mijn zoon overleden toen hij bijna 6 weken oud was, hij bleek na zijn geboorte ernstig ziek te zijn en hij heeft alleen maar in het ziekenhuis gelegen. en dan sta je weer, heel mijn wereld stortte in.
Mijn vriend en ik kregen te horen dat wij een botsing hebben in onze genen en dat we daardoor een kans van 1 op 4 hebben op een kindje met dezelfde ziekte, wij hebben hierna nog 2 keer geprobeerd om een kindje te krijgen maar na echo onderzoeken bleken ook deze kindjes dezelfde ziekte te hebben en heb ik de zwangerschappen afgebroken met 14 weken. |
| |
| Ik ben nu echt in een zwaar gat gevallen en ik wil niet meer leven, waar leef ik immers voor als ik toch geen kindjes mag hebben? ik voel mezelf waardeloos en ik heb het gevoel dat ik niet hoor te leven, waarom ben ik hier?
Ik heb geen zin meer om mijn bed uit te komen of mezelf aan te kleden, waarom zou ik ook?
De buitenwereld begrijpt mij toch niet, helemaal niemand begrijpt mij, zelfs mijn vriend kan mij niet opvangen.
Ik zie helemaal geen mensen meer tenzij ik ze opzoek, maar daar heb ik geen zin meer in.
Ik ben de afgelopen weken een paar keer bij mijn moeder geweest omdat ik erover wilde praten en het enigste wat zij doet is bij mijn zus zitten, want die heeft 2 gezonde kindjes.
Tja.... daar kan ik niet aan tippen. |
 |
|
| |
| Mijn moeder zat trouwens zowiezo altijd al bij mijn zus, dat is haar oogappeltje.
Niemand geeft om mij, het interesseert zelfs mijn moeder niet hoe ik mij voel, soms als ik bij haar kom (ze woont 5 minuten van mij vandaan) dan vertel ik haar hoe ik mij voel en dan zegt ze dat ze weg moet en dan gaat ze naar mijn zus.
Niemand komt meer op visite bij ons sinds wij onze lieve kleine jongen verloren zijn, ik ben niet alleen mijn kindje verloren maar ook alle mensen om mij heen die ik ooit had.
Ik weet het gewoon niet meer. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
