|
|
| |
|
| |
| Een kleine 2-tal jaar geleden heb ik op het werk iemand leren kennen.
Je kent dat je komt ergens in een bedrijf binnen, moet een aantal opleidingen doorstaan en plots sta je bij iemand waarbij die specifieke opleiding ineens heel leuk is.
Na wat heen en weer gemail over hoe leuk het wel was begin je elkaar zo wat op te zoeken tijdens koffie of middagpauzes en wat blijkt, het is steeds fun, er word gelachen en plezier gemaakt, het klikt gewoon op veel vlakken.
Je komt elkaar af en toe ook tegen in de gangen en begint te praten, komt beetje bij beetje meer te weten over elkaar, lacht nog steeds veel af, plaagt elkaar enz. |
 |
|
| |
| Ondertussen wist ik al dat ze getrouwd was en een dochtertje had, maar op dat moment was dat normaal omdat er niet meer was dan een soort vriendschappelijke collegialiteit.
Dan kwam er een dag waarop er een verjaardagsfeestje was van een collega waar we beide op uitgenodigd waren en ze voorstelde om samen te gaan aangezien ze maar een aantal km van mij af woont.
De avond komt en op het afgesproken uur vertrekken we samen naar het feestje.
Het was heel leuk en we hebben ons zalig geamuseerd, op een bepaald uur zijn we dan naar huis vertrokken, toen ze thuis stopte voor de deur hebben we nog zeker een 3-tal uur in de auto blijven zitten praten over koetjes en kalfjes.
Het verhaal gaat nog zo even door tot........
Er een dag komt dat we samen met nog een collega afspreken om iets te gaan eten.
Ik heb dan een restaurant gereserveerd en wij daar met z'n 3 naartoe voor een gezellige avond.
Erna hadden we besloten om nog iets te gaan drinken, vanaf toen kwam er ineens een rare sfeer, het werd koel en het praten vlotte niet meer, later in men verhaal word duidelijk waarom.
We zijn dan nog een uurtje gebleven en zijn vertrokken naar huis, toen ze me afzette vroeg ik of ze nog mee iets wilde komen drinken, ze stemde toe.
Toen we binnen waren kwam ze naast me in de zetel zitten en begonnen dan wat te praten, tot ze ineens in mijn arm kwam liggen.
Ik schrok want had dit helemaal niet verwacht, maar goed ik liet begaan tot het tijd was om afscheid te nemen. |
| |
 |
Het gaat nog zo enkele weken verder en telkens we afspraken eindigde het zo, tot op een avond ze ineens heel dicht tegen mij kwam liggen en het onvermijdelijke gebeurde.
Nochtans had ik mij er telkens van afgesloten maar toen lukte het niet meer.
En zijn we heel intiem met elkaar omgegaan.
Wat in de loop van het afgelopen jaar steeds gebeurde als we afspraken (ontelbare keren).
Om een heel lang verhaal (van iets meer dan een jaar) kort te maken...
We zijn dus hopeloos verliefd geworden op elkaar en kunnen niet meer zonder.
Wanneer we elkaar is een dag niet zien of horen lopen we op onze tenen.
Voelen we ons rot, en net |
|
| hetzelfde als één van ons op vakantie is of met de feestdagen, enz..
Het enige minpunt aan de hele situatie is dat ze steeds blijft herhalen dat ze nooit thuis zal weggaan omwillen van haar dochtertje.
Haar huis omwille van de emotionele waarde ervan.
En ze haar man geen verdriet kan aandoen (omdat hij eigenlijk niets mis doet).
Ze mist gewoon enorm veel dingen in haar leven, dingen die ze via mij ontdekt heeft, de leuke dingen van het leven.
Dingen die zij in al die jaren (meer dan 10) met haar man nooit heeft gedaan. |
| |
| Als ze met haar man weggaat denkt ze constant aan mij, denkt ze eraan hoe het zou zijn als ze dat samen met mij zou doen, mist ze mijn liefde, warmte, liefde en geluk die ze steeds bij me vind.
Nochtans heeft ze alles om gelukkig te zijn maar is ze het niet verteld ze me steeds.
Ze is zelfs voor het eerst in haar leven jaloers, of jaloerse gevoelens.
Als ik met iemand sta te praten vind ze het niet leuk, ga ik weg in het weekend voelt ze zich rot en noem maar op.
Een aantal weken geleden vertelde ze mij dat de gedachte die er sinds een tijdje in haar speelde was om te kunnen zorgen voor mij, en toch blijft ze bij haar principe en standpunt. |
| |
| Nu na dus iets meer dan een jaar zien we geen van beide nog een uitweg hierin, ik ergens wel maar zij niet omdat ze bij haar standpunt blijf.
Ondanks het feit dat haar hart volledig bij mij zit.
Zij is sinds kort naar een therapeut en ik, tja ik weet het gewoon niet meer!
Ik weet bijgevolg niet meer wat te doen, voel mij heel slecht, ween enorm veel, kortom het leven is klote geworden.
Desondanks blijven we elkaar bellen en spreken we nog steeds evenveel af. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
