|
|
| |
|
| |
| Ik heb een vraag over een probleem met onze oudste dochter Lara. Ze is 5 jaar.
Lara is vanaf haar vroegste kinderjaren al een ingetogen, verlegen, angstig en onzeker meisje.
De eerste echte problemen zijn onstaan tijdens de zindelijkheidstraining.
Lara hield krampachtig haar ontlasting op en raakte geobstipeerd.
Daardoor kreeg ze pijn bij de stoelgang en daardoor hield ze haar ontlasting weer krampachtig op.
Hierdoor onstond dus een vicieuze cirkel die zeer moeilijk te doorbreken was en nu op haar vijfde heeft ze nog steeds veel moeite en problemen met haar ontlasting.
Nu lijkt het zo dat de problemen met haar |
 |
|
| ontlasting illustratief zijn voor het opvoedingsprobleem dat we nu hebben.
We hebben sterk de indruk dat Lara in haar ontwikkeling stagneert omdat haar onzekere gevoelens; haar faalangst bepalend zijn voor haar gedrag.
Zo weigert ze te leren fietsen zonder zijwieltjes.
Ze leunt met haar volle gewicht op de zekerheid van het linkerzijwiel en reageert erg boos wanneer we haar stimuleren om te oefenen.
Bovenstaande geld ook voor zwemmen, spelen met onbekende kinderen, klimmen in de speeltuin, etcetera.
Wij vragen ons af: Welke houding nu het meest gewenst is.
Moeten we haar stimuleren en de door haar opgeworpen blokkades omzeilen?
Dus met haar angsten confronteren? Moet het een thema zijn?
Of moeten we haar angsten negeren;(door bijvoorbeeld de fiets weer op zolder op te bergen) en doen of er niets aan de hand is.
We hebben zelf erg de indruk dat wanneer we haar niet stimuleren, ze tot niets komt en dat wanneer we haar wel stimuleren haar onzekerheid toeneemt en daardoor ook tot niets komt.
Een impasse dus. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
