|
|
| |
|
| |
 |
Ik ben al 13 jaar een alleenstaande moeder van drie kinderen (van 15, 17 en 19).
De kinderen hebben weinig contact met hun vader.
De eerste jaren na de scheiding helemaal niet, het laatste jaar af en toe.
Mijn jongste dochter, nu 15, is altijd een heel eigenwijs, zelfstandig typje geweest.
Toen zij 3 jaar was, is ze alleen op stap gegaan, omdat het wachten op mij haar te lang duurde.
Op de lagere school vertoonde ze afwisselend positief en negatief gedrag, afhankelijk van de leerkracht die ze had.
Kon ze het goed met de leerkracht vinden, dan gedroeg ze zich voorbeeldig.
Was dit niet het geval, dan was ze heel agressief en brutaal. |
|
| In groep 4 en 5 heeft ze een SOVA-training [sociale vaardigheden - red.] gehad, zonder resultaat.
Op de middelbare school ging het mis vanaf dag 1.
Na diverse onderzoeken, en gesprekken met de schoolmaatschappelijk werkster, ontstond het vermoeden (vanuit school) dat zij ODD heeft.
[ODD staat voor 'Oppositional Defiant Disorder', een agressieve gedragsstoornis - red.] |
| |
| Ze moest naar het voortgezet speciaal onderwijs, voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen. Ze is opgepakt voor winkeldiefstal, en heeft via bureau HALT een taakstraf gekregen.
Haar gedrag thuis was in al die jaren wisselend.
Ik ben geen strenge moeder, maar ik ben wel duidelijk in wat ik wel wil en wat niet.
De kinderen moeten zich aan de regels houden.
Met de andere twee kinderen gaat het goed.
De jongste leeft haar eigen leven, sluit iedereen buiten, liegt, verzint verhaaltjes, steelt, manipuleert, is agressief, enzovoorts.
Ik heb totaal geen zicht op haar sociale contacten; die wereld houdt ze voor mij verborgen en het lukt mij niet om daarin door te dringen.
Twee jaar geleden ben ik met het ODD-verhaal aan de slag gegaan, maar ik kreeg nergens medewerking.
De nieuwe school zag dit niet zo, en ik moest het alleen uitzoeken.
Na van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, ben ik bij een jeugdhulpverleningsinstantie terecht gekomen. |
 |
|
| Sinds twee maanden hebben wij daar gesprekken.
De situatie thuis dreigt echter uit de hand te lopen.
Ze blijft regelmatig 's nachts weg en ik weet dan niet waar ze is.
Ze drinkt.
Straffen (huisarrest) helpt niet; ze weet toch te ontsnappen.
Afspraken maken lukt ook niet; ze gaat overal mee akkoord en doet dan vervolgens waar ze zelf zin in heeft. |
| |
| Als ze haar zin niet krijgt, gaat ze helemaal uit haar dak.
Ze heeft mij zelfs gedreigd te zullen vermoorden.
Ik heb het gevoel dat ik er nog steeds alleen voor sta, en niet serieus wordt genomen.
Haar gedrag is niet ineens veranderd omdat ze puber is geworden.
Ze is altijd zo geweest en het wordt alleen maar erger.
Ik denk dat zij een ernstig probleem heeft maar ik vind nergens gehoor. |
| |
| Nu heeft ze zelf aangegeven een tijdje weg te willen.
Niet alleen van huis maar ook uit de buurt waarin wij wonen.
Volgens Jeugdzorg is dit geen optie.
Ikzelf denk echter dat het voor iedereen beter is, mijn hele gezin lijdt onder haar gedrag.
Er zijn altijd spanningen en ruzie als zij thuis is, maar ook als ze er niet is, omdat dan niemand weet waar ze nu weer uithangt. |
| |
| Ik weet niet meer wat ik moet doen of waar ik terecht kan.
Ik ben alleen maar ontzettend moe en verdrietig. |
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
