|
|
| |
|
| |
| Hallo, wij zijn Anne en Kees, ik Anne ben 34 jaar en mijn man Kees is 52 jaar. We zijn getrouwd sinds 04 april 2005.
Mijn man werd begin 2006 onterecht opgepakt voor een brandstichting, en vrij gesproken. Na 6,5 maand, toen hij terug thuis kwam vind ik hem heel erg veranderd, vooral, zijn visie op mij en mijn reilen en zeilen.
In deze 6,5 maand heb ik vooral geestelijk en ook lichamelijk hard moeten vechten niet dicht te klappen (23kg.af gevallen), en de boel niet verliezen huis en haard.
Mijn man zegt nu, je had de middelen ook, (geld) maar dat is niet wat ik bedoel.
Mijn kracht die ik toen voelde had ik nog nooit eerder gevoeld.
Zodra Kees weer thuis kwam zoog hij deze kracht weer uit mijn ziel, en lichaam en ik voel me totaal verloren, want hij nam letterlijk alles weer van me over, en ik voel me nutteloos.
Dit is nu ook wat hij zegt dat ik ben.
Kan het zo zijn dat iemand als mijn man (trots en altijd in controle) een dergelijk trauma heeft opgelopen dat hij gewoon niet meer ziet wie ik ben en denkt dat ik vreemd ga en niet meer te vertrouwen ben en alles |
 |
|
| fout doe.
Terwijl ik hem trouw ben gebleven en er alles aan heb gedaan, om het allemaal recht te houden?
Is het mogelijk dat zijn ziel hiervan een deuk heeft opgelopen?
Zodanig dat wij professionele hulp nodig hebben? En zo ja hoe?
En waar? Ik voel me nu zo doodongelukkig.
En hij ziet me niet anders meer dan zijn vrouw en ik heb me maar te gedragen naar zijn wil.
Als het niet zo gebeurd dan verkoopt hij de boel en ben ik alles kwijt.
Zo is hij niet, en nooit geweest. Help, ik weet niet meer wat ik moet zeggen of doen.
Ik wil mijn man terug, en geef niet op totdat ik alles heb geprobeerd om hem te helpen en daarmee ons.
Kunt u me helpen de juiste weg te vinden in professionele hulp? |
| |
|
| Het oppakken van uw man en dat hij onterecht 6,5 maanden heeft vast gezeten is voor jullie beide een traumatische ervaring geweest en is het eigenlijk nog.
In de periode hebben jullie beide nauwelijks of niet met elkaar kunnen praten wat zich nu doorzet in jullie dagelijkse leven ook al zijn jullie weer bij elkaar.
Kees kan zijn ervaring niet delen met jou net zo goed als jij je ervaring niet met hem kunt delen.
Toch hebben jullie iets gemeen, namelijk het met elkaar leven in afzondering.
De beleving is alleen anders, jij thuis met je verdriet, misschien wel schaamte maar toch het geloof in je man maar ook met machteloze woede.
Hij die zich angstig heeft gevoeld, machteloos, boos en verraden en zich overgeleverd voelde aan onze rechtstaat.
Tevens is je man in een totale andere wereld beland die hij eigenlijk nooit had willen leren weten en of kennen.
Om hier uit te komen adviseer ik jullie inderdaad om professionele hulp te gaan zoeken.
Een Psychiater of psycholoog die gespecialiseerd is bij het behandelen van trauma’s.
Tevens kunnen jullie je wenden tot slachtofferhulp waar de Politie jullie naar toe kunnen verwijzen.
Wat jullie zelf al kunnen doen is ieder voor zich, eens zijn eigen belevingsverhaal op te gaan schrijven en het aan elkaar te laten lezen zodat jullie een inzicht krijgen waar een ieder voor zich geestelijk mee bezig is.
Probeer begrip te hebben voor ieder zijn verdriet, probeer onbegrip begrijpbaar te maken en realiseer beide dat jullie elkaar nog hebben en dat jullie er nu weer kunnen zijn voor elkaar. |
|
| |
| Terug naar het overzicht van de ervaring verhalen >>> |
| |
|
